به گزارش ایسنا، به نقل از به نقل از خبرگزاری رویترز، مسکو همچنان از جنگ یک دهه‌ای مصیبت بار خود در افغانستان طی دهه 1980 خاطره تلخی دارد و نگرانی‌هایش در خصوص آنچه که تهدید مشترک مواد مخدر و تروریسم در افغانستان عنوان شده، در حال افزایش است.
"آندری آویتیسیان"، سفیر روسیه در کابل در اظهاراتی در محل سفارت روسیه در کابل گفت: ما ترجیح می‌دهیم تا با این مشکل در مرز افغانستان مقابله کنیم تا جلوی این تهدیدها را بگیریم. ما در آن زمان حضوری جدی در مرز تاجیکستان و افغانستان داشتیم اما وضعیت بسیار بهتر بود. بنابراین به نفع هر دو کشور روسیه و تاجیکستان و حتی افغانستان است که روسیه در آنجا حضور داشته باشد.
آویتیسیان خاطرنشان ساخت که چنین حضوری شامل سربازان مرزبانی روسیه خواهد بود اما در خصوص ارائه آمار و ارقام اظهارنظر نکرد.
سربازان مرزبانی روسیه پیشتر در مرز تاجیکستان و افغانستان اقدام به گشت‌زنی می‌کردند اما در سال 2005 این منطقه را ترک کرده و با پایان دادن به میراثی که از زمان شوروی باقیمانده بود، قدرت را به مقامات محلی واگذار کردند.
دو کشور ترکمنستان و ازبکستان که هر دو از جمهوری‌های شوروی سابق هستند، دارای مرز مشترک با افغانستان در شمال این کشور هستند.
روسیه در حال حاضر در چندین پروژه ساخت‌وساز بلندپروازنه در افغانستان از جمله بازسازی مرکز فرهنگی به هدف تقویت ثبات در این کشور مشارکت دارد.
در حالی که هرچه بیشتر جنگ ناتو در افغانستان با جنگ شوروی سابق در افغانستان مقایسه می‌شود، طالبان بارها به واشنگتن هشدار داده که به همان سرنوشت مسکو دچار خواهد شد.
آویتیسیان در خصوص جنگ کنونی در افغانستان که طولانی‌ترین جنگ آمریکا است، گفت: آنها در طول 12 سال گذشته چه کاری انجام می‌دادند؟
وی تاکید کرد: جنگیدن با تروریسم با 150 هزار سرباز در حالی که هیچ موفقیتی به دست نیامده است.
وی افزود که تداوم حضور سربازان خارجی در افغانستان پس از سال 2014 معقول نیست.
این در حالی است که گمانه زنی شده آمریکا پس از سال 2014 ، 9 پایگاه را در سراسر افغانستان حفظ خواهد کرد اما از سوی دیگر آویتیسیان گفت که هرگونه نقش نظامی آمریکا در افغانستان در آینده باید به عنوان یک توافق قانونی بین‌المللی که از سوی شورای امنیت سازمان ملل تصویب شود، به اجرا درآید.
وی تاکید کرد: حضور نظامی طولانی مدت و یا دائمی نیروهای خارجی در افغانستان یکی از دلایل نگرانی ماست؛ به ویژه اگر که پایگاه‌های نظامی وجود داشته باشند. ما به دنبال آن هستیم که بدانیم هدف این حضور چیست و همچنان پاسخی برای این پرسش‌ها نداریم.