سارین که پرسنل نظامی آن را GB هم می‌نامند، در سال 1938 به عنوان آفت‌کش در آلمان تولید شد، اما از هنگام به بعد بوسیله بسیاری از دولت‌ها به عنوان یک سلاح شیمیایی عصبی (گاز اعصاب) شناخته می‌شود.
گازهای اعصاب سمی‌ترین و سریع‌الاثرترین سلاح‌های شیمایی موجود در جهان هستند.
سارین مانند بسیاری از آفت‌کش های ارگانوفسفاتی که ساختار مولکولی شبیه آن دارند، مانع از به اصطلاح "خاموش شدن" غدد و عضلات بدن می‌شود، به عبارت دیگر این بخش‌های بدن به طور مداوم در حالت تحریک‌شده باقی می‌مانند. حتی یک قطره کوچک سارین روی پوست فرد باعث تشنج عضلانی و تعریق شدید در او می‌شود.
افرادی که در معرض مقادیر زیادی سارین قرار گرفته‌اند، اگر به فوریت درمان نشوند، به سرعت کنترل‌شان بر کارکردهای بدنی‌شان را از دست می‌دهند، و ممکن است به حالت اغما بروند و دچار نارسایی تنفسی شوند.
گاز سارین می‌تواند استنشاق شود یا از طریق پوست یا چشم‌ها جذب شود. شکل مایع سارین به آسانی با آب مخلوط می‌شود و در صورت خورده شدن می‌تواند مرگبار باشد.
علیرغم خطرات سارین، مواد شیمیایی سازنده این ترکیب مرگبار در برخی از کشورها به طور تجاری در دسترس هستند. فرآیند تولید سارین پیچیده و بسیار خطرناک است، اما این وضعیت مانع از آن نشده است که گروه‌های تروریستی به ساختن و استفاده از آن اقدام نکنند.
یک فرفه ژاپنی (آئوم) در دو حمله در سال‌های 1994 و 1995 گاز سارین را در ایستگاه‌های مترو رها کردند، و باعث مرگ 21 نفر و مجرو ح شدن صدها، مشکلات بینایی موقتی در حدود هزار نفر شدند.
سارین به عنوان یک سلاح شیمایی بوسیله دولت‌ها و گروه‌های نظامی هم به کار رفته است.
دولت عراق در سال 1988 از سارین به عنوان سلاح شیمیایی در شهر کردنشین حلبچه استفاده کرد و باعث کشته شدن 3000 تا 5000 نفر و آسیب دیدن هزاران نفر دیگر شد.