به گزارش مهر، گناه آثار سوئی بر فرد گناهکار و زندگی او می گذارد. یکی از کیفرهای گناه که کیفری معنوی است فاصله افتادن میان بنده و خدای او است. خدای متعال بندگانش را از روی لطف و رحمت آفریده و به آنها از همه کس نزدیکتر و عنایتش بیشتر است. او خالق همه چیز است و همه به او وابسته اند. غیر او ممکن است و استقلال در او وجود ندارد و شناخت آنها وابسته به شناخت علت آنها است و به عبارت دیگر بدون شناخت علت، شناخت معلول ممکن نیست. پس شناخت جهان بدون شناخت خدا ممکن نیست. او از همه چیز ظاهرتر و آشکارتر است. مونس تنهاییها و انیس در وحشت ها است. لکن معاصی بین بندگان و او فاصله انداخته و او را محجوب ساخته است.
عبدالله خراسانی خادم امام هشتم می گوید بعضی از زندیقها از امام رضا(ع) پرسیدند چرا خدا خود را در پس پرده پنهان ساخته و بین او و بندگانش حجاب فاصله شده است. امام در جواب فرمود؛ محجوب شدن خداوند از بندگان، به خاطر گناهان زیادی است که مرتکب می شوند اما خداوند هیچ چیز از او پنهان نیست نه در دل شب و نه در روز.
جهان آیینه حق است، کسی که در این آیینه نظر کند جمال حق را مشاهده می کند و حجابی نمی بیند، اما گناه و صفات رذیله موجب شده است که خدا عده ای را از دیدنش محروم سازد. و هر آیه ای را ببیند انکار کنند. در همین باره می توان به آیه 146 سوره اعراف اشاره کرد: کسانی را که بدون استحقاق روی زمین تکبر می کنند از آیات خود رویگردان کنم و هر آیه ای هم مشاهده کنند ایمان نیاورند و اگر راه رشد و صحیح را هم ببینند، انتخاب نکنند و اگر راه کج و گمراهی ببینند آن را بر گزینند. این عمل آنها بدان جهت است که آیات ما را تکذیب کردند و نسبت به آنها از غفلت کنند گان بودند.
قرآن کریم این گروه از انسانها را نابینا و مرده می نامد. همان گونه که چشم برای دیدن اشیا است. دل هم برای درک حقیقت است، اگر حقیقت را درک نکند کور است، بلکه مرده ای است که در بین زنده ها حرکت می کند. قرآن در توصیف روندگان حق و باطل در آیه 24 سوره هود می گوید: "حال این دو گروه مانند کر و کور و بینا و شنوا است، آیا این دو گروه مساویند چرا متذکر نمی شوید". همچنین در آیه 46 سوره حج می فرماید: " ...چشم ها کور نیستند، بلکه دلهای درون سینه ها کورند". نیز آیه 52 سوره روم می فرماید؛ "ای پیامبر تو نمی دانی مردگان را شنوا سازی و نمی توانی صدایت را به کران که پشت کرده اند برسانی".
یکی دیگر از کیفرهای معنوی گناهان تکذیب کردن آیات حق می باشد و کسانی که این آیات الهی را تکذیب می کنند عذابی سخت و وحشتناک در انتظارشان خواهد بود و اینان افرادی هستند که در خواب غفلت و فراموشی به سر می برند و اصرار بر گناه، آدمی را به تکذیب آیات حق وا می دارد و راه توبه و استغفار را بر خود می بندند.
قرآن در سوره روم آیه 10 می فرماید: سرانجام کسانی که بد کردند این است که آیات خدا را دروغ پنداشتند و آن را مورد استهزا قرار می دادند. همچنین در سوره یوم آیه 33 می فرماید: این چنین سخن پروردگارت درباره آنها که راه فسق در پیش گرفتند، محقق شد،به درستی که آنها ایمان نمی آورند.
در نتیجه این افراد از کسانی هستند که راه حق را بر خود بسته اند و به دنبال هوای نفس خود حرکت می کنند و خود را از شناخت خداوند و آیات نورانی اش بی نصیب کرده اند و به عذابی سخت در دنیا و آخرت گرفتار می شوند در حالی که می پندارند که کارشان بهترین کار و راهشان بهترین راه است از این جهت به فکر نمی آیند و از باطل بر نمی گردند، این حالت، کیفر کردار آنهاست که آیات حق را تکذیب و از حقیقت گرایی و خدا جویی روی بر می گردانند پس در نتیجه به دست خود هلاک می شوند.