ماجرای این فیلم، پژوهش و ارائه یک سخنرانی از طرف ال گور (معاون کلینتون و رقیب جرج بوش در انتخابات 2000) است. در این فیلم مستند، گور به زیبایی نشان می‌دهد که پدیده گرمایش زمین چه آثار وخامت باری دارد.
آب شدن شدید برف‌ها و یخچال‌ها در سراسر دنیا، از کوه‌های آند تا ارتفاعات هیمالیا، خشکسالی‌های فراوان در آفریقا از خشک شدن کامل دریاچه چاد (یکی از بزرگ‌ترین دریاچه‌های دنیا که حالا دیگر نیست!) تا ذوب شدن برف‌های کلیمانجارو، وقایع عجیب آب‌وهوایی از باران‌های سیل آسای هند و اروپا گرفته تا توفان‌های حاره‌ای، همه این وقایع هم‌زمان با افزایش گازهای گلخانه‌ای در دنیا که در 650هزار سال اخیر بی‌سابقه بوده‌است، رخ داده است.
نقطه تاریک ماجرا اینجاست که با وجود این‌که نمودار حجم دی‌اکسیدکربن (مهم‌ترین گاز گلخانه‌ای) در جو با نمودار تغییرات دمای زمین در 1000 سال اخیر کاملاً منطبق است، مهم‌ترین و بزرگ‌ترین تولیدکننده این گاز گلخانه‌ای، یعنی ایالات متحده که به تنهایی بیش از 50 درصد دی‌اکسیدکربن جو را تولید می‌کند، عضویت در پیمان کیوتو را نپذیرفته است.
شواهدی که گور در این فیلم نشان می‌دهد تقریباً تایید می‌کند که توفان‌های بی‌سابقه در چند سال اخیر در سراسر دنیا بی‌ارتباط با افزایش گازهای گلخانه‌ای و گرم شدن زمین نیست.
با افزایش این گازها، مقدار زیادی از گرمای خورشید که باید از زمین به صورت امواج زیرسرخ (IR) بازتابیده شود، درون جو باقی می‌ماند و آثار زیست محیطی از قبیل خشکسالی‌های آفریقا یا توفان کاترینا را به‌بار می‌آورد.
اما بد ماجرا اینجاست که آب‌وهوا در سراسر زمین به هم پیوسته است و افزایش دی‌اکسیدکربن در جو، روی همه جهان و نه فقط آمریکا تأثیر می‌گذارد.
بدون شک، وقایع اخیر در اقیانوس هند که منجر به توفان «گونو» و کشته شدن تعدادی از هموطنان ما و وارد شدن حجم بی‌سابقه‌ای خسارت مالی به بنادر جنوب کشورمان به‌خصوص در استان سیستان شد، بخشی از زنجیره توفان‌های حاره‌ای است که در دو، سه سال اخیر در سراسر دنیا به راه افتاده است.
جالب اینجاست که ایالات متحده، خودش بیشترین ضربه را چه از نظر مالی و چه از نظر سیاسی از توفان کاترینا در سال 2005 در نیواورلئان دید، اما هنوز هم بر این پافشاری می‌کند که فعالیت‌های صنعتی‌اش، تهدیدی برای محیط زیست نیست.
اصرار برای عدم امضای پیمان کیوتو در حالی صورت می‌گیرد که حتی تحلیل‌های ساده علمی هم نشان می‌دهد که چه‌طور افزایش گازهای گلخانه‌ای به خصوص در آمریکای شمالی منجر به وقوع توفانی نظیر گونو می‌شود و این‌گونه حاشیه شمال‌غربی اقیانوس هند را آشفته می‌کند.
به هرحال اجماع جهانی و به خصوص همکاری ایالات متحده لازم است تا کاهش گازهای گلخانه‌ای در 40 سال آینده وضع را به حالت پیشین دربیاورد. امری که به نظر می‌رسد همان‌طور که گور در فیلمش گفت: متأسفانه حاکمان فعلی کاخ سفید، دغدغه آن را ندارند.