این کلمه در اصل برای توصیف غباری که لندن را در ابتدای قرن بیستم در دورانی که سوخت اصلی زغال‌سنگ بود، می‌پوشاند به کار رفت.
سوزاندن مقادیر زیاد زغال‌سنگ در یک منطقه باعث ایجاد ابر غلیظی از دود و دی‌اکسید گوگرد بر فراز آن می‌شود.
امروزه کلمه مه‌دود بیشتر برای غباری به کار می‌رود که نتیجه واکنش نور خورشید با اکسیدهای نیتروژن و ترکیبات آلی فر ار است که از سوزاندن سوختهای فسیلی در ماشین‌ها، نیروگاه‌ها و کارخانه‌ها حاصل می‌آید.
این واکنش باعث ایجاد ذرات هوابرد (ذرات معلق) و اوزون می‌شود که عوارضی مانند آسم را تشدید می‌کند.
ذرات معلق (PM) ممکن است به طور طبیعی برای مثال در آتش‌سوزی جنگل‌ها تولید شوند یا ناشی از سوزاندن سوختهای فسیلی باشند. هنگامی که افراد این ذرات معلق را استنشاق می‌کنند، آنها به درون ریه نفوذ می‌کنند، اما که تا چه عمقی وارد ریه شوند، به اندازه آنها بستگی دارد.
PM10 (ذرات معلق با قطر کمتر از 10 میکرومتر یا به پهنای یک رشته پنبه) نمی‌توانند به همان اندازه PM 2.5 (ذرات معلق به قطر 2.5 میکرومتر) به عمق ریه وارد شوند.
ا ز آنجایی که ذرات معلق نور خورشید را پراکنده می‌کنند، دیدن آسمان را مشکل می‌کنند.
اوزون موجود در سطح زمین را نباید با اوزون در سطوح بالای جو (استراتوسفر) اشتباه کرد. این اوزون در لایه فوقانی جو اشعه زیانبار ماوراء بنفش خورشید را جذب می‌کند.
Live Science, 14 June, 2007