ذرات PM2.5 که قطر آنها 2.5 میکرون یا کمتر (100 برابر کوچکتر از قطر موی انسان) است و آنقدر کوچک هستند که می‌توانند حتی به کوچکترین مجاری هوای ریه‌ها نفوذ کنند.
این ذرات معلق عموما ناشی از فعالیت‌های هستند که در آنها سوخت‌های فسیلی مانند نفت، گاز و زغالسنگ سوزانده می‌شوند، از جمله رفت و آمد ماشین‌ها، ذوب و پردازش فلزات ، نیروگاه‌ها و مانند اینها و همچنین سوزاندن مزارع و آتش سوزی جنگل‌ها.
میزان ذرات PM2.5 در هوا بر حسب میکروگرم در متر مکعب هوا به طور میانگین در 24 ساعت اندازه‌گیری می‌شود.
PM2.5 علت اصلی "کاهش میدان دید" (haze یا تاری هوا ناشی از آلودگی هوا) در شهرهای بزرگ هستند.
ذرات PM2.5 نسبت به ذرات بزرگتر PM10 (ذرات معلق 2.5 تا 10 میکرونی که ناشی از دود و غبار کارخانه‌ها، کشاورزی و جاده‌ها و نیز گرده‌های گیاهی، کپک‌ها و هاگ‌ها هستند) برای مدت طولانی‌تری در هوا باقی می‌مانند (روزها یا هفته‌ها) و تا مسافت طولانی‌تری نیز حرکت می‌کنند.
هم ذرات PM2.5 و هم ذرات PM10 برای سلامتی زیانبار هستند، اما PM2.5 چون به بخش‌های عمیق‌تر ریه نفوذ می‌کنند و هم ناشی از مواد سمی‌تری (مانند فلزات سنگین یا ترکیبات آلی سرطان‌زا هستند) خطرات بسیار بیشتری دارند.
البته عوامل دیگری مانند تنفس از راه دهان، فعالیت بدنی، سن (کودک یا سالمند بودن)، داشتن بیماری زمینه‌ای ریه‌ای، درجه حرارت هوا، و سایر مواد آلاینده میزان نفوذ این ذرات به درون ریه‌ها و اثرات زیانبارشان را تشدید کند.
میزانPM2.5 به همراه چهار عامل آلاینده دیگر PM10، اوزون، اکسید نیتروژن، دی‌اکسید گوگرد برای محاسبه "شاخص کیفیت هوا" (AQI) که از صفر تا 500 درجه‌بندی می‌شود، مورد استفاده قرار می‌گیرد.