امروز به این محله آمدیم، محله‌ای به نام هفت‌چنار. قدیمی‌ها می‌گویند در یکی از میدان‌های این محله، هفت درخت چنار بوده که هرهفت‌تا، از یک ریشه‌ی بسیار بزرگ روییده بودند. البته حالا از آن درخت‌ها، فقط دو چنار باقی مانده، اما به همین دلیل، این محله به هفت‌چنار معروف شد. در این منطقه، یک ساختمان بسیار زیبا به نام کارخانه‌ی جوراب‌بافی و کارخانه‌ی برق وجود داشت که هنوز هم هست.
این بنای زیبا در سال ۱۳۰۱ ساخته شده و حالا به موزه تبدیل شده است. در این موزه شما می‌توانید یک عالمه حیوان تاکسیدرمی‌شده بینید. هم‌‌چنین تعدادی پرنده‌ی زنده و یک میمون که از پشت حصار‌ها شما را نگاه می‌کند.
طوطی‌های سبز با منقارهای قرمز درخشان، قرقاول و طاووس‌های رنگی و ...
از حیاط موزه که بگذری به سالن‌ها می‌رسی... یک ردیف سرهای تاکسیدرمی‌شده‌ی بزهای کوهی به دیوارها نصب شده‌اند.
آزاده آزادپور، یکی ازکارشناسان این موزه می‌گوید: «خیلی از دانش‌آموزان جنوب تهران و حتی بچه‌های خارج از تهران، از این موزه بازدید کرده‌اند. در این موزه، شما تلفیقی از نمونه‌های زنده و غیر زنده‌ی بی‌مهرگان، مهره‌داران، آبزیان و خزندگان را می‌بینید.»
آزاده آزادپور، کارشناس موزه‌ی حیات‌وحش هفت‌چنار
این موزه از سال ۱۳۷۶ به‌نام «موزه‌ی آثار طبیعی و حیات وحش هفت‌چنار تهران» افتتاح شد.
آزادپور، کارشناس زیست‌شناسی است. او در طول روز باید به بازدیدکنندگان که اکثراً کودکان و نوجوانان دانش‌آموز هستند اطلاعات بدهد. او می‌گوید: «در سالن اول، انواع پستانداران را می‌بینیم؛ وحشی و علف‌خوار، انواع قوچ، کل شوکا، مرال یا به زبان عامه مارال، یوز‌پلنگ آسیایی، گورخر ایرانی، گورخر آفریقایی و...
در این نمایشگاه انواع پرنده‌ها از تالابی و مهاجر گرفته تا پرندگان شکاری و گنجشک‌سانان، دیده می‌شود.»
او یکی از ویژگی‌های این موزه را این‌طور بیان می‌کند: «در این‌جا، برای آشنایی بازدیدکنندگان با زیستگاه واقعی هرحیوان، سعی شده هر‌بخش شبیه مناظر طبیعی محل زندگی همان حیوان طراحی شود. مثلاً مکانی که حیوانات منطقه‌ی زاگرس به نمایش گذاشته می‌شود، با زیستگاه طبیعی آن‌ها هماهنگ ساخته شده است.»
بعد می‌رویم سراغ یک عالم خزنده؛ مارها و سوسمارها و لاک‌پشتان که در این موزه نگه‌داری می‌شوند.
در یک سالن دیگر، یک عالم پروانه هم می‌بینیم؛ پروانه‌هایی از گونه‌های مختلف که برخی از آن‌ها به شکل تابلوهایی زیبا در آمده است.
آزادپور در پاسخ به این سؤال که برای شما مردن پروانه‌ها احساس بدی ایجاد نمی‌کند؟ می‌گوید: «این پروانه‌ها و حشره‌ها به شکل مرده به دست ما رسیده‌اند و ما فقط حفظشان کرده‌ایم و هیچ پروانه‌ای کشته نشده است.»
خیالم راحت می‌شود. در یکی از سالن‌ها خیلی از نرم‌تنان و اسفنج‌های خلیج‌فارس هم دیده می‌شود.
بعد از این سالن‌ها، وارد فضای غار مانندی می‌شویم. یک غار تیره و تار که عکاسی در آن بسیار سخت است. آن‌جا آکواریوم هم هست و ما می‌توانیم انواع ماهی‌ها را ببینیم. انواع ماهی‌هایی که در آب شیرین زندگی می‌کنند و از رودخانه‌های سراسر دنیا گردآوری شده‌اند. در بینشان، ماهی‌های گوشت‌خوار هم هست. در این غار مدتی می‌چرخیم.
عکس‌ها: محمود اعتمادی