او که در پارالمپیک لندن درخشید و حتی قصد داشت نام خود را در کتاب گینس هم ثبت کند، آن روزها مورد توجه مسئولان ورزش بود. رحمان، طلایی کاروان پارالمپیکی ایران جزو آن دست از قهرمانانی بود که از سوی کمیته ملی المپیک باید پاداش می‌گرفت ولی این اتفاق رخ نداد. با دور شدن از تبِ پارالمپیک رحمان هم فراموش شد. خودش می‌گوید: «من بعد از پارالمپیک وضعیت بهتری باید پیدا می‌کردم، چون قهرمان شدم و رکورد جهان را ارتقا دادم اما الان به سختی تمرین می‌کنم و با این شرایط قرار است در مسابقات جهانی هم بدرخشم.» وزنه‌بردار اهل اشنویه حالا در فاصله کمتر از یک ماه تا مسابقات جهانی مجبور است برای تمرین هر روز تا ارومیه برود و برگردد؛ در شرایطی که مربی ندارد و برای بالابردن وزنش روزهای سختی را سپری می‌کند. رحمان با اینکه از مسئولان ورزش و مسئولان استان آذربایجان غربی دلِ‌پُری دارد اما تأکید می‌کند که «هیچ‌وقت دوست ندارم از کسی گلایه کنم اما من را به جایی رسانده‌اند که چنین کاری کنم». با این حال، ناامید نیست و می‌خواهد در مسابقات جهانی بهتر از پارالمپیک باشد و رکورد خودش را بار دیگر ارتقا دهد. می‌گوید توانایی‌اش را دارد و کاری نیست که نتواند از عهده آن بربیاید. او بعد از پارالمپیک تنها یک‌بار در روز پایانی رقابت‌های قهرمانی کشور وزنه‌برداری جانبازان و معلولان شرکت کرد و در این رقابت‌ها که با نظارت IPC برگزار شد با بلند کردن وزنه 281کیلوگرم توانست بار دیگر رکوردزنی کند. سیامند رحمان، قوی‌ترین مرد معلول جهان در گفت‌وگو با همشهری درباره وعده‌های عملی نشده مسئولان بعد از موفقیت در پارالمپیک و همچنین مسابقات جهانی و بازی‌های آسیایی اینچئون صحبت کرده است.
- بعد از مدت‌ها سکوت در هفته‌های اخیر بازهم نسبت به بی‌توجهی مسئولان کمیته ملی المپیک واکنش نشان دادی. ظاهرا این کمیته هنوز به وعده‌های خود پس از قهرمانی شما در پارالمپیک عمل نکرده است؟
واقعیت این است که بعد از پارالمپیک دارم از جیب خرج می‌کنم. مسئولان کمیته ملی المپیک خیلی کلی گفتند که حمایت می‌کنند و پاداش می‌دهند ولی حمایت نکردند، به ما هم گفتند که نگوییم حمایت نکردند ولی می‌بینید که حمایت نشدیم. من هم حقیقت را گفتم، یعنی همیشه حقیقت را می‌گویم.
- وعده پاداش به قهرمانان پارالمپیک زمان ریاست علی آبادی در کمیته ملی المپیک داده شد، حالا ممکن است با تغییر ریاست این کمیته تغییری هم در نگرشی مسئولان کمیته المپیک نسبت به قهرمانان ایجاد شود؟
بله، به ما قول دادند که نفری 80میلیون تومان پاداش می‌گیرید اما فکر کنم نمی‌خواهند به قهرمانان پارالمپیکی بدهند، از مسئولان می‌خواهم که کمی بیشتر به ورزش معلولان بها بدهند. باور کنید که پرچم ما هم با المپیکی‌ها یکی است و ما هم به خاطر همین کشور تلاش می‌کنیم.
- البته این مشکل قهرمانان المپیکی مثل احسان حدادی و بهداد سلیمی هم هست...
تازگی‌ها پاداش المپیکی‌ها را داده‌اند ولی از پاداش پارالمپیکی‌ها خبری نیست. به‌نظر من اگر قرار است پاداش قهرمانان را بدهند، باید شرایط یکسانی را درنظر بگیرند. با اینکه پارالمپیکی‌ها با توجه به شرایط جسمانی‌شان بیشتر از المپیکی‌ها زحمت می‌کشند اما مسئولان نسبت به ما کم توجه هستند. البته شرایط در ورزش‌ها دیگر هم متفاوت است. مثلا همین فوتبال را نگاه کنید که بازیکنانش چقدر درآمد دارند، در حالی که افتخارآفرینی برخی رشته‌های ورزشی در مسابقات آسیایی و جهانی را هم ندارند. البته من به فوتبالیست‌ها بی‌احترامی نمی‌کنم، چون می‌دانم که فوتبالیست‌ها زحمت زیادی می‌کشند. اما در المپیک هم نفرات بزرگی مثل سلیمی، سوریان و حدادی را داشتیم که دلِ مردم را شاد کردند. اما نمی‌دانم چرا مسئولان به پارالمپیکی‌ها توجه کمتری می‌کنند. جالب است که خیلی‌ها فکر می‌کنند به ما آنقدر پول می‌دهند که نمی‌دانیم با آن‌چه‌کار کنیم.
- ظاهرا مسئولان استان آذربایجان‌غربی هم وعده‌هایی به شما داده بودند که عملی نشد؟
قبلا با استانداری مشکل داشتیم ولی حالا استاندار جدید آمده و اتفاقا در سفری با هم همراه شدیم و قرار شد که به وعده‌های خود عمل کنند. اگر من هم گلایه می‌کنم به خاطر این است که برای استان خودم و شهر خودم تلاش می‌کنم و آنها هم اگر حرفی می‌زنند باید به آن عمل کنند.
- مسابقات جهانی نزدیک است و بعد از پارالمپیک برای نخستین بار محک جدی می‌خورید. چرا بعد از پارالمپیک کمتر در مسابقات حاضر شدی؟
بعد از پارالمپیک مسابقات آزاد برگزار شد که در آن شرکت نکردم. یعنی فدراسیون از من خواست که به مسابقات اعزام نشوم. اما در مسابقات قهرمانی کشور شرکت کردم. مسابقات در تهران بود و به خاطر کسب سهمیه رنکینگ وزنه زدم و توانستم در اوزان جدید وزنه 281 کیلوگرم را مهار کنم؛ با اینکه شرایط و امکانات مناسبی برای حضور در این مسابقات نداشتم.
- ظاهرا در حال حاضر هم امکانات کافی برای حضور در رقابت‌های جهانی را نداری؟
اگر من و امثال من در مسابقات جهانی و پارالمپیک نتیجه نگیریم، برخی از مسئولان به راحتی نمی‌توانند پست بگیرند و با خیال راحت پشت میز بنشینند. از شهرم تا ارومیه حدود 75 کیلومتر است و من هر روز باید 150 کیلومتر در راه باشم تا بتوانم یک جلسه تمرین کنم. در اشنویه امکانات کافی نیست. البته من گاهی هم مجبور می‌شوم به باشگاهی در اشنویه بروم و مثل مردم عادی شهریه پرداخت کنم تا بتوانم تمرین کنم؛ آن هم در شرایط سخت. متأسفانه باشگاه شهر ما طوری است که من با شرایط جسمانی‌ام مجبور هستم 10 تا پله بالا بروم تا به سالن برسم و این کار برای من خطرناک است.
- قبل از پارالمپیک لندن هم این مشکلات را داشتی؟
قبل از پارالمپیک تمریناتم جدی‌تر بود ولی الان شرایط طوری است که نمی‌توانم بگویم تمریناتم جدی است.
- با مربی تمرین می‌کنی؟
مربی ندارم و به سختی تمرین می‌کنم. البته برنامه تمرینی‌ام را از مربیان تیم ملی می‌گیرم ولی به این شکل خطرناک است. در شهر خودم حداقل باید 2، 3 نفر بالای سرم باشند تا در زمان تمرین اتفاقی برایم نیفتد. حتی خطر مرگ هم دارد؛ چون وزنه‌های سنگینی را بلند می‌کنم و اگر حین بلند کردن وزنه مشکلی برایم پیش بیاید، ممکن است وزنه روی سرم فرود بیاید و این خطرناک است. به همین دلیل وزنه‌های سبکی را برای تمرین انتخاب می‌کنم تا اگر مشکلی پیش آمد، جدی نباشد. در مسابقات کشوری هم تک و تنها به تهران آمدم و مسابقه دادم.
- با این شرایط آیا امیدی به موفقیت داری؟
درست است که گلایه می‌کنم اما همیشه هدفم این است که بهترین نتیجه را در مسابقات بگیرم. من در شهر خودم که نقطه صفر مرزی است بدون امکانات تمرین می‌کنم و ریسک هم می‌کنم. چون اگر دستم آسیب ببیند دیگر نمی‌گویند که چون دستش آسیب دید نتوانست وزنه بزند، می‌گویند چرا قهرمان نشدی؟ من باید خیلی مراقب باشم که در این شرایط مشکلی هم برایم پیش نیاید ولی برای اینکه به هدفم برسم، مشکلی نیست. من که در مسابقات کشوری هم بهترین وزنه را بلند کردم، قطعا در مسابقات جهانی تلاش بیشتری خواهم کرد. من بدون مربی هم می‌توانم بهترین باشم و این را در مسابقات جهانی ثابت می‌کنم. البته در مسابقات جهانی امارات قطعا مربیان تصمیم می‌گیرند که من چه وزنه‌ای بزنم و نباید زحمات آنها را هم نادیده گرفت. من هم تلاش می‌کنم بهترین باشم و برای رسیدن به هدف خودم از درس و زندگی هم افتاده‌ام.
- در پارالمپیک لندن قصد داشتی نام خود را در کتاب گینس ثبت کنی ولی وزنه 301کیلوگرم را نتوانستی مهار کنی. آیا در رقابت‌های جهانی به فکر رکورد هستی؟
در پارالمپیک لندن می‌توانستم وزنه 301کیلوگرم را مهار کنم و از قبل از مسابقات تصمیم گرفته بودم که اسمم را در کتاب گینس ثبت کنم. مهار وزنه 301کیلوگرم هم در دسترس بود و می‌دانستم که می‌توانم این وزنه را بلند کنم اما در جریان مسابقات اتفاقی افتاد که نشد. متأسفانه وزنه‌بردار کره‌ای اعتراض کرد و به همین دلیل دقایقی رقابت متوقف شده بود و بدن من هم سرد شد. وقتی رفتم که این وزنه را بلند کنم احساس کردم که بدنم تحلیل رفته و نشد که اسمم را در کتاب گینس ثبت کنم.
- در رقابت‌های جهانی به کتاب گینس فکر می‌کنی؟
من در تمرینات بیشتر از 301کیلوگرم را بلند کرده‌ام و این وزنه مانعی برای من به‌حساب نمی‌آید. در مسابقات جهانی ممکن است وزنه سنگین‌تری را بلند کنم و فکر می‌کنم می‌توانم. در سنگین وزن هر چقدر که وزن زیاد باشد بهتر می‌توانی وزنه‌های سنگین را مهار کنی. یعنی وزن بالای من با بلند کردن وزنه‌های سنگین در ارتباط است و می‌خواهم در امارات بهترین نتیجه را بگیرم. گفتم که هدفم همین است و با اینکه شرایط مناسبی ندارم اما همیشه دنبال بهترین نتیجه هستم تا علاوه بر مدال طلا بتوانم رکورد خوبی هم از خودم به جای بگذارم.
- می‌خواهم در پارالمپیک برزیل هم وزنه بزنم
سیامند رحمان به قدری از بی‌توجهی مسئولان گله‌مند است که برخی از احتمال خداحافظی این ورزشکار از ورزش قهرمانی خبر داده بودند. او در پاسخ به این پرسش که چه اندازه احتمال دارد که خداحافظی کند، می‌گوید: «مطمئن باشید اگر از وزنه‌برداری خداحافظی کنم، با رکوردی کنار می‌روم که هم خودم از عملکردم راضی باشم و هم مردم. من فعلا تصمیمی برای خداحافظی ندارم و می‌خواهم همچنان وزنه بزنم. امیدوارم در رقابت‌های پارالمپیک برزیل هم باشم و بتوانم در آنجا هم شانس خودم را برای زدن رکورد امتحان کنم.» او اضافه می‌کند: «دوست دارم مردم بدانند که من اهل گلایه نیستم و اگر حرفی می‌زنم حق دارم. چون من اگر 2روز تمرین نکنم، دچار افت رکورد می‌شوم و من خیلی وقت‌ها کم می‌خوابم که بتوانم تمرین کنم. برای همین اگر حرفی می‌زنم به‌خاطر این است که می‌خواهم در مسابقات جهانی و پارالمپیک بهترین نتیجه را کسب کنم.»