کسانیکه با هنر بافتنی آشنا هستند یا اینکه دستی در این‌کار دارند می‌دانند، این کار هرچند سرگرم کننده اما چندان هم آسان نیست. ظاهرا این کار با تمام سختی‌هایش جهت ایجاد تنوع در نمای فضای سبز و نمادهای شهری جایی برای مطرح شدن باز کرده است.
بافتن و پوشاندن نماد‌ها و وسایل شهری شکلی از هنر شهری است که رواج پیدا کرده است. این هنر در بسیاری از محیط‌های شهری جهان توسط بافندگان هنرمند به نمایش گذاشته شده و همچنان رو به گسترش است.
هنرمندان سرسخت این ایده همه چیز یک شهر را با بافته‌های رنگی زیبای خود می‌پوشانند. مواردی از قبیل؛ چراغ پست، درختان، نرده‌‌ها، تابلو‌های راهنمایی و رانندگی، تابلوی نام کوچه‌ها، مجسمه‌ها، ساختمان‌ها، دوچرخه‌ها و....فرقی نمی‌کند، چه باشد! آنان حتی چاله‌های خیابان‌ها را هم با بافتهای زیبا خود می‌پوشانند و یا به نوعی پر می‌کنند! جالب است نه؟
این هنر را یک جنبش نقاشی با نخ یا کاموا قلمداد کرده‌اند. جنبشی که اروپا، امریکا، آسیا و روسیه را فرا گرفته است.
این هنر با تصمیم‌گیری چند زن برای پایان دادن به فضاهای خشن محیط زیست خود آغاز شد. زنانی که سعی دارند با هنر خود فضای شهری و محیط آن را زیبا کنند. و آن روح خشک و مردانه حاکم را کاهش دهند.
در حال حاضر این روند به یک حرکت بین‌المللی تبدیل شده و حتی یک روز خاص را برای آن موسوم به "یارن بامبینگ" در نظر گرفته‌اند.
" روز 11 ژوئن در تقویم جهانی، روز یارن بامبینگ است"، روزی که زنان با جدیت تمام در سراسر جهان شروع به بافتن و پوشاندن فضا و محیط زندگی خود می‌کنند تا فضای اطراف خود را با بافت رنگی، زیبا و شاد کنند.
این هنرمندان با سخت‌کوششی تمام هرچه که دم دستشان باشد را با بافتهای رنگی شاد و زیبا می‌پوشانند. برای مثال؛ شیرهای آتش‌نشانی، صندوق پستی، تنه درختان، گیره‌درها، اتومبیل، پل‌ها، پله‌ها، دیوارها و همه و همه را با بافت رنگی بمباران می‌کنند.
آنانی را که به این کار مشغول هستند یارن‌بامبر می‌گویند. آنان تنها یک هدف دارند زیباسازی و شاد سازی محیط زندگی انسان‌ها به همین خاطر تنها از نخ‌های رنگ شاد و روشن استفاده می‌کنند.
گفته می‌شود این حرکت از هند نشات گرفته و کم کم به سایر کشورها کشیده شده است. صدها نفر از بافندگان و حتی آنانی که بافندگی بلد نبودند با گذراندن دوره‌های آموزشی به این حرکت پیوسته‌اند. در حال حاضر آنان به غیر اموال شخصی، اموال عمومی در سطح شهر را هم با بافتهای رنگی و گروهی خود می‌پوشانند.
این افراد نه تنها با این کار، محیط را رنگی و زیبا می‌سازند، بلکه به گونه‌ای از آنها محافظت نیز می‌کنند. این هنرمندان با انتشار عکس‌هایی از کارها و هنرهایش بر روی اینترنت سعی می‌کنند سایر زنان را نیز به این کار تشویق کنند تا هر چه بیشتر این کار همه‌گیر و جهانی شود.
برای این هنرمندان ابعاد و اندازه مفهومی ندارد. چرا که از دستگیره یک در گرفته تا نمای یک ساختمان و یا بدنه یک اتوبوس را با پر کاری خود می‌پوشانند. این بافت‌ها نوعی کشبافت است و در مواردی نیز طرح‌ها مختلفی هم به آن اضافه شده است. بعد این بافت‌ها را به تنها و یا روی وسایل دوخته می‌شود.
یکی از هنرمندان این هنر می‌گوید؛ من نگاه تحسین آمیز مردم، حس خوب و تعجب آنها را دریافت می‌کنم و این یعنی موفقیت! خنده و شادی کودکان و بزرگسالان در دیدن، لمس کردن و تماشای این هنر مرا به ادامه کار تشویق می‌کند. آنان با این عکس‌العمل به من می‌گویند که راه درستی را انتخاب کرده‌ام و من از این بابت بسیار خوشحال هستم.
وقتی جامعه زیبایی داشته باشید با فضای شاد احساس غرور می‌کنید، چیزی که همه مردم به دنبال آن هستند. در این غرور، خلاقیت، شادی، همبستگی و توانایی برای ادامه کار و زندگی نهفته است. ما معمولا در گروه‌های کوچک و گاهی گروه‌های بزرگ مشغول به کار می‌شویم. در این گروه‌ها تنها شادی و خلاقیت موج می‌زند که من کمتر در جایی دیده‌ام. این کار تنها یک سرگرمی است، نه بیشتر. ولی با این وجود دنیای گسترده‌ای از ارتباطات، حس خوب باهم بودن، شاد بودن و... به همراه دارد.
آنان هرچه بیشتر می‌بافند وهر چه بیشتر اموال عمومی را می‌پوشانند و هر چه بیشتر فضای عمومی و محیط زیست خود را رنگی و زیبا می‌سازند، بیشتر احساس غرور و رضایت می‌کنند.
- منبع: ongsono