ايسنا نوشت: پایگاه اینترنتی "ایندیپندنت" انگلیس در گزارشی به عملکرد تیم‌های آسیایی در جام جهانی پرداخت و نوشت: 60 درصد جمعیت جهان در آسیا زندگی می‌کنند با این حال مرحله اصلی جام جهانی از روز شنبه آغاز می‌شود و این در حالی است که هیچ کدام از آسیایی‌ها در این مرحله حضور ندارند.
کمپانی‌های آسیایی در بطن جام جهانی حضور دارند و سه شرکت قاره آسیا یعنی سونی (ژاپن)، هیوندای/ کیا (کره جنوبی) و هواپیمایی امارات (امارات متحده عربی) از شرکای تجاری اصلی فیفا هستند.
علاقه به فوتبال در میان ملت‌های آسیایی روز به روز بیشتر شده است. در سال‌های گذشته باشگاه‌های اروپایی بزرگ پیش از آغاز فصل اردوهایی را در کشورهای آسیایی برگزار می‌کنند و سایت‌های خارجی زبان فوتبالی هم در آسیا افزایش زیادی داشته‌اند.
اما بازیکنان آسیایی هم‌چنان ناامید کننده ظاهر می‌شوند. چهار نماینده آسیا در جام جهانی (ایران، استرالیا، کره جنوبی و ژاپن) 12 بازی انجام دادند 9 بار باختند و فقط سه مساوی گرفتند. البته "کانگوروها" این بهانه را داشتند که در یک گروه بسیار سخت قرار گرفته‌اند، اما سه تیم دیگر آسیا نمی‌توانند چنین توجیهی داشته باشند.
ایران نتوانست در دقایق آخر مقابل جادوی مسی بایستد و امتیازهای آسیایی ها در سه تساوی ایران با نیجریه، ژاپن با یونان و کره جنوبی با روسیه به دست آمد.
در سال 2002 و پس از صعود کره جنوبی به نیمه نهایی و ژاپن به دور دوم همه فکر می‌کردند که آسیایی‌ها پیشرفت کرده و حرف‌های زیادی برای گفتن دارند. اما این دو تیم علاوه بر برخورداری از امتیاز میزبانی چندین ماه برای آماده سازی خود در این جام صبر کرده بودند. در سال 2006 هر دو تیم در دور گروهی حذف شدند و در سال 2010 به دور دوم رسیدند. تنها دوره‌های دیگر جام جهانی یک تیم آسیایی توانسته از مرحله گروهی صعود کند به جام‌های جهانی 1966 و 1994 بر می‌گردد که به ترتیب کره شمالی و عربستان توانستند به دور بعد راه یابند.
چرا تیم‌های آسیایی این قدر ضعیف هستند؟ در چهار کشور بزرگ که روی هم رفته نزدیک به یک چهارم جمعیت جهان را دارند، فوتبال ورزش ملی نیست. هند، پاکستان و بنگلادش بیشتر به کریکت علاقمند هستند، در حالی که بسکتبال، بیسبال و بوکس ورزش‌های مورد علاقه در فیلیپین است. چین هم به دنبال این است که جایگاه خود را در ورزش جهان تثبیت کند، اما ورزش داخلی آنها مثل سنگاپور و مالزی اسیر شرط بندی و تبانی است.
اما این مسائل در کشورهایی مثل ایران، ژاپن و کره جنوبی وجود ندارد. اما سه مشکل اصلی در این میان به چشم می خورد. مشکل نخست مربوط به مسائل بدنی است . نه تنها خیلی از بازیکنان آسیایی بلند قامتی و قدرت بازیکنان غربی و آفریقایی را ندارند، بلکه آنها در تیم‌های اروپایی هم با وجود فشارهای زیاد نمی‌توانند به طور کامل این ویژگی‌ها را به دست بیاورند. مشکل بعدی تفاوت‌های فرهنگی و یا سیاسی است که به درجه ای از جداسازی می‌انجامد. این مساله به ویژه شامل بازیکنانی در دنیای عرب و همچنین کشور کره شمالی می‌شود. عامل سوم هم ثروت بعضی از لیگ‌های داخلی است، از جمله ژاپن ، کره جنوبی و لیگ‌های عربی که باعث می‌شود بازیکنان سقف آرزوهایشان کوتاه‌تر شده و بر خلاف بازیکنان آفریقایی که دوست دارند در لیگ‌های اروپایی بازی کنند در کشور خودشان بمانند.
پیامد همه این مسائل این است که بازیکنان آسیایی معدودی هستند که تجربه بازی در بالاترین سطح دنیا را به دست می‌آورند. از 777 بازیکنی که فصل گذشته در لیگ قهرمانان اروپا حضور داشتند، تنها پنج بازیکن از آسیا بودند. چهار ژاپنی و یک کره‌ای. در کنار سون هیونگ مین - بازیکن کره جنوبی ، علیرضا حقیقی در این جام درخشید. اما سایر جمعیت آسیا نتوانست کاری انجام دهد.