دنیای اقتصاد نوشت: مقايسه نسبت خانوارهاي تك نفره از كل خانوارهاي موجود در كشور نشان مي‌دهد كه پس از طي يك روند نزولي در نسبت مذكور، از سال 1370، درصد خانوارهاي تك‌نفره رو به افزايش نهاده و در سال 1390 به ميزان قابل توجه 1/7 درصد رسيده است.
در این گزارش آمده است: افزايش سهم خانوارهاي تك نفره كشور و لزوم كوچك‌سازي مسكن، تقاضاي مسكن توسط خانوارها را تشکیل می‌دهد و هرگونه تغيير شكل در خانوار، باعث تغيير در ميزان و نوع نياز به واحدهاي مسكوني مي‌شود، به طوري كه تغيير شكل خانوارها از گسترده به هسته‌اي، منجر به خرد شدن خانوارهاي بزرگ و شكل‌گيري خانوارهاي كم‌جمعيت شده و درنتيجه نياز به واحدهاي مسكوني كوچك افزايش يافته است. بنابر اين گزارش، تغييرات فرهنگي و اجتماعي كشور در دهه اخير، نيز موجب ايجاد تغييراتي در اندازه و بعد خانوارها شده است.
از جمله اين تغييرات افزايش ميزان طلاق، تجردگزيني و سكونت مستقل سالخوردگان است. آمارها نشان مي‌دهد سن ازدواج افزايش يافته، تجرد قطعي به خصوص در زنان با افزايش مواجه شده، طلاق به شدت افزايش يافته و سكونت مستقل افراد سالخورده نيز قابل توجه است. علاوه بر موارد فوق‌الذكر، مهاجرت مستقل افراد براي تحصيل و اشتغال نيز افزايش يافته است.
همه اين تغييرات باعث افزايش نياز به واحدهاي مسكوني، به‌خصوص واحدهاي مسكوني با متراژ پايين مي‌شود، لذا بررسي روند درصد خانوارهاي تك نفره جهت برنامه‌ريزي در بخش مسكن حائز اهميت است.