و تنها هزینه برای حداکثری کردن سرمایه اجتماعی، همراهی با مردم، نیک‌اندیشی و درست کرداری است.
ورزش، و بویژه فوتبال اکسیری برای وحدت ملی است. تا آنجا که باخت در برابر آرژانتین برای مردم ما همان نشاطی را می‌آفریند که بردن استرالیا (در مجموع دو بازی) و صعود به جام جهانی 1998 بوجود آورد. تا آنجا که والیبال ما، ایران را به لیست قدرت‌های جهانی اضافه می‌کند.
برزیل فوتبال را باخت اما غرور یک ملت شکست. خوب و بد، این‌گونه است. تصاویر اول را که می‌بینیم انگار در برزیل زلزله یا سونامی آمده است. برخی تصاویر تفاوتی با بازماندگان بمباران اتمی هیروشیما ندارند. تصاویر بعد هم خلاقیت‌های تصویرسازان فضای مجازی در واکنش و توجیه این شکست است.
اگرچه خانم دیلما روسف رئیس‌جمهور برزیل برای مدیریت بحران در پیام توئیتری قابل توجه خود نوشت «برزیل، برخیز، خاک‌هایت را بتکان و فراموشش کن!»، اما واقعیت این است که واقعه «شب تحقیر» را نه برزیل، نه آلمان و نه مردم دنیا فراموش نخواهند کرد. این ورزش است. و پدیده‌های اجتماعی همه‌شان بالقوه چنین تاثیری در ساخت اجتماعی دارند. نادیده‌شان نگیریم.