به گزارش ایرنا، در نخستین سال‌های دهه 1950میلادی، دانشمندان دریافتند که کره زمین دارای ویژگی‌های مغناطیسی است که می‌توان با استفاده از آن به شناسایی جهات جغرافیایی کره زمین پرداخت.
این دانشمندان ویژگی مورد نظر را "مگنتوسپشن" نامیدند که می‌توان با استفاده از آن در نبود سایر امکانات برای جهت‌یابی از جمله آفتاب، ماه و ستارگان به‌راحتی جهت‌ها را شناسایی کرد و در نتیجه با استفاده از آن مسیر خود را یافت.
دانشمندان با اطلاع از چنین دانسته‌هایی، آزمایش‌های متعدی را در جهت سنجش توانایی پرندگان در جهت‌یابی با استفاده از این قابلیت انجام دادند. یک آزمایش شامل استفاده از پرنده محبوس سینه سرخ برای جهت‌یابی در یک قفس رسانا با سطح مقطع دایره‌ای شکل بود.
در کف این قفس کاغذی با قابلیت ثبت مسیر حرکت پرنده قرار داده شد. دانشمندان با قرار دادن این قفس در یک اتاق تاریک و فاقد پنجره و استفاده از نشانه‌های ثبت شده روی کاغذ، سعی در یافتن جهت حرکت پرندگان در تلاش برای فرار داشتند.
موریتسن و تیم تحقیقاتی وی در دانشگاه الدن برگ آلمان در تحقیقات خود از قفس فارادی استفاده کردند. این قفس از یک پوشش رسانا یا یک تور فلزی به دور قفس تشکیل شده بود.
به هنگام قرار گرفتن این قفس در یک میدان الکتریکی، ذرات با داشتن بار منفی و مثبت به طرفین کشیده شده و درون قفس از نظر میدان‌های الکتریکی خنثی می‌شد. همین امر سبب ناتوانی پرنده در شناسایی جهت اصلی حرکت می‌شد.
موریتسن این آزمایش را برای هفت سال متوالی انجام داد.
وی با استفاده از چندین گروه دانشجویی و اجرای آزمایش‌های متعدد در سال‌های متوالی به این نتیجه رسید که پرندگان به هنگام جهت‌یابی امواجی با فرکانس پنج کیلوهرتز تا 2 مگاهرتز را دریافت می‌کنند و مسیر حرکت آنها در واقع واکنشی است که آنها به این امواج می‌دهند. اما برای دریافت این امواج نباید امواج مزاحم دیگری داشته باشند.
وی با انتقال پرنده‌ها به محیط آزاد و تکرار آزمایش بدون قفس الکتریکی، به این نتیجه رسید که پرندگان در محیط باز و به دور از وجود امواج مزاحم در داخل قفس، توانایی خود در یافتن مسیر را باز می‌یابند و به خوبی جهت حرکت خود را تشخیص می‌دهند.