عبور از زندگي روستايي به شهري، انسان را رفته‌رفته از طبيعت دور كرد و فطرت طبيعت‌گراي انسان را در آرزوي ارتباط با طبيعت تنها گذاشت. آنچه مسلم است امروزه زندگي در شهرهاي مدرن سبب‌ساز استفاده نادرست از زمين شده و انسان را به ناچار به‌سوي افزايش تراكم در شهرها و در نتيجه، تخريب طبيعت در خدمت شهرسازي سوق داده است. گواه اين موضوع حذف باغات و قطع درختان در جهت انجام عمليات عمراني در سطح شهرهاست. اين در حالي است كه انسان در همين زمان در آرزوي مراتع سرسبز بوده و تضاد ميان فطرت او و زندگي مدرن شهري هر روز بيشتر شده و انسان شهري را تشويق به بازيابي وحدت گمشده خويش با طبيعت پيرامون مي‌كند. با توجه به اينكه شهر مي‌بايست همچون ارگانيسمي زنده و پويا از علايق مردم و مشخصات فرهنگي كشور ريشه گرفته و بيانگر هويت ساكنان آن باشد، ورود بيشتر طبيعت به زندگي شهري نياز است تا ارتقاي سطح كيفي زندگي را براي شهروندان به ارمغان آورد.
در اين ميان وظيفه مديران شهري و قانونگذاران اين است كه با وضع قوانين منسجم، زمينه را فراهم ساخته تا با كمترين ميزان تخريب فضاي سبز موجود در شهر، بيشترين بهره را از محيط داشته باشند. لذا شوراي اسلامي شهر تهران مي‌تواند با تأكيد بر رويكرد طبيعت‌گرايي و استفاده صحيح از زمين -كه تنها پايه مطمئن خوشبختي براي زندگي بهتر در شهرها و به‌خصوص پايتخت است- نظام قانونگذاري را هدفمند ساخته و شهروندان تهراني را در جهت زندگي بهتر در شهر ياري رساند.