* * *
دهنده یا گیرنده؟
همه‌ی ما با دیگران رابطه‌ی دوستانه برقرار می‌كنیم، چون احساس خوبی به ما می‌دهد و به نیازی از ما جواب می‌دهد. اما تنها راه پابرجا ماندن یك دوستی در بلندمدت، دریافتن این نكته است كه دوستی جایی برای «دادن» است نه «گرفتن».
البته كه خیلی خوب است كه در دوستی، چیزهایی هم بگیریم و این اتفاق معمولاً می‌افتد، اما دو طرف بیش‌تر از «گیرنده»بودن باید «دهنده» باشند.
* * *
دوستی یا زرنگی؟
همه‌ی دوستی‌ها به آن صاف و سادگی‌ای كه آدم فكر می‌كند نیست. بعضی آدم‌ها فقط می‌خواهند از تو برای رسیدن به هدف‌هایشان استفاده كنند، اما آن را با وانمودكردن به دوستی پنهان می‌كنند.
این‌جور دوست‌ها فقط وقتی دور و برت می‌پلكند كه تو در شرایط خوبی به‌سر می‌بری. هر وقت تو یك چیز خوب برایشان داری آن‌ها سریع وقتشان آزاد می‌شود، اما معمولاً سرشان خیلی شلوغ است.
* * *
همراه یا رفیق نیمه‌راه؟
وقتی كه همه لبخند روی صورتت را باور دارند، دوست واقعی درد را از چشم‌هایت می‌خواند. دنبال دوستی نگرد كه همه‌ی مشكلاتت را به چشم برهم‌زدنی حل كند، دنبال كسی باش كه در حل مشكلات و سختی‌ها همراهت باشد.
* * *
حرف یا عمل؟
دوست‌هایت در روزهای بد زندگی، پشتیبانت هستند و تو را همراهی می‌كنند؟ دوست واقعی از ناراحتی تو ناراحت می‌شود و مشكل تو، مشكل او هم هست. آن‌ها پابه‌پای تو برای حل مشكل تلاش می‌كنند، نه این‌كه فقط به گفتن جمله‌هایی مثل «واقعاً كه فاجعه است!» یا «چقدر بد!» بسنده كنند.
* * *
می‌پذیرد یا تغییر می‌دهد؟
دوست‌های واقعی همدیگر را همان‌طور كه هستند، می‌پذیرند. تلاش برای عوض‌كردن دیگران چندان جواب نمی‌دهد و برعكس آدم‌ها وقتی متوجه می‌شوند كه همان‌طور كه هستند پذیرفته نشده‌اند، احساس بدی پیدا می‌كنند. دوست واقعی كسی است كه تو را می‌شناسد و همان‌طور كه هستی دوستت دارد.