به گزارش مهر به نقل از هالیوود ریپورتر، مایکل داگلاس بازیگر شناخته شده هالیوود گفته است: بعضی مواقع به نظر می‌رسد که جنبش‌های خوب مانند مد سال می‌آیند و می‌روند و اگر یک سلبریتی باشید، طبیعتا از شما هم تقاضا می‌کنند تا پول و وقتتان را صرف آن‌ها کنید اما چیزی که من متوجه شده‌ام این است که بهترین استفاده از شهرت پایبند ماندن به این جنبش‌ها در طولانی‌مدت است.
وی افزوده است: در بیش از 30 سالی که من در جنبش خلاص کردن دنیایمان از سلاح‌های هسته‌ای بودم این تجربه را به دست آورده‌ام.
من سال 1979 و وقتی که فیلم «سندروم چین» را تهیه کردم به این موضوع جذب شدم. مطالعاتی درباره مهمات جنگی وسیع ایالات متحده و شوروی انجام دادم.
وقتی که متوجه شدم دهکده واقع در بلاروسی که پدر و مادربزرگم اهل آن بودند تخریب شده، آن هم به خاطر اینکه در جهت مسیر باد چرنوبیل قرار گرفته است، تمام این درس‌ها مستحکم‌تر شدند.
داگلاس که به تازگی از بیماری سرطان مهلک نجات یافته افزوده است: از آن موقع تا به حال من علیه سلاح‌های هسته‌ای صحبت کردم.
اخیرا به عنوان عضو هیات انجمن خطرهای هسته‌ای سم نان سناتور سابق و تد ترنر، و از طریق سازمان ملل هم به عنوان پیغام‌آور صلح به فعالیت پرداختم.
او که برای بازی در فیلم «پشت شمعدان ها» ساخته استیون سودربرگ بسیار تحسین شد، می‌گوید: پایان جنگ سرد باعث شد تا مساله خلع سلاح هسته‌ای در لیست اهداف بسیاری از رهبران پایین‌تر برود.
این موضوعی بسیار پیچیده است که فکر می‌کنم یکی از دلیل‌هایی است که جلوی چشمان بسیاری از مردم قرار ندارد؛ چون بی‌رحمانه فریاد نمی‌زند، مانند یک کودک قحطی‌زده نیست.
با این حال ما به کار خودمان ادامه دادیم و من هم از موقعیت و شهرتم برای جلب توجه بیشتر استفاده کرده‌ام. شهرت می‌تواند دسترسی به رهبران جهانی ایجاد کند.
وی ادامه می‌دهد: من در رابطه با این موضوع از پدرم کرک داگلاس یاد گرفتم که در دوران جنگ سرد با سازمان اطلاعات ایالات متحده در ارتباط بود.
او در سراسر جهان شناخته‌شده بود و هنگام یکی از بازدیدهایش از یوگسلاوی، همین مساله باعث شد تا بتواند دیداری با رییس‌جمهور یوسیپ تیتو داشته باشد.
پدرم در هتل‌اش با سفیر جدید بریتانیا که نتوانسته بود برای ارایه مدارک رسمی‌اش با تیتو ملاقات کند سوار یک آسانسور شد. او از سفیر خواست همراه او به این ملاقات برود. این دسترسی‌هایی است که شهرت ایجاد می‌کند.
مایکل داگلاس گفته است: در حالی که روابط بین ایالات متحده و روسیه هر روز سردتر می‌شوند، مانده‌ام آیا زنده می‌مانم تا روزی را ببینم که سلاح‌های هسته‌ای نابود می‌شوند یا خیر.
فکر می‌کنم که دیگر چه چیزی لازم است تا توجه بیشتری به این موضوع جلب شود. پدر من 97 سالش است و هنوز هم به اهدافش پایبند است، بنابراین من هم امیدم را از دست نخواهم داد.