از جمله عناصر اصلي در هر جامعه و به ويژه نهاد خانواده «زن» است. امروزه با تغيير ساختار اجتماعي در جوامع و تغيير كاركردهاي اجتماعي، بسياري از نقش‌ها و معيارها نيز تغيير كرده و طبيعتا جايگاه و معيارهاي زنان نيز از اين قاعده مستثني نيست. در اين راستا و با توجه به فرهنگ اسلامي و ايراني در جامعه و با آگاهي از تأكيد انقلاب اسلامي ايران بر اهميت نقش زن در تمام شئون اجتماعي از اساسي‌ترين بنيان اجتماعي كه همان خانواده است تا بالاترين سطح مديريتي، بايد توانايي‌هاي زنان را ديد و از حضور پررنگ آنان به عنوان بخش مهمي از جامعه اسلامي كه زن را مبدع بسياري از نيكي‌ها در جامعه دانسته است، حمايت كرد.
حضور فعال زنان در چند دهه اخير در جامعه ايراني، اعم از كسب جايگاه‌ها و موقعيت‌هاي علمي كه نمونه آن موفقيت‌هاي كسب شده آنان در آزمون سراسري سال‌هاي اخير است تا پذيرش نقش‌هاي كليدي در سطوح عالي مديريتي كشور كه نتايج مثبت و اقبال عمومي جامعه از آن مشهود بوده و همينطور حضور مثبت زنان در محيط‌هاي كاري در كنار اهميت آنان به حوزه خانواده و رسيدگي به همسر و فرزندان در كنار فعاليت‌هاي اجتماعي نمونه خوبي از نقش‌پذيري زنان است. در اين سال‌ها شاهد نگراني‌هايي از حضور زنان در جامعه بوده‌ايم كه بيشتر بر اساس نگاه جنسيتي به جامعه است و نتيجه آن زمزمه‌هايي در خصوص تفكيك فضاهاي كاري يا علمي زنان و مردان است.
در اين ميان بايد در نظر گرفت تصميم‌گيري براي نيمي از جامعه كه حقوق و سهمي برابر از جامعه و نقش شهروندي دارند نگاهي مردسالارانه و خارج از تعاريف و حدود شرعي، اجتماعي و عرفي است نكته‌اي كه نبايد از آن غافل ماند اجتناب از برخوردهاي احساسي و عجولانه در اينگونه مسائل است. در نهايت اينكه با در نظر گرفتن شرايط جامعه اسلامي و ايراني و همچنين تأكيد بر حمايت هر چه بيشتر از زنان با توجه به اينكه عنصري اثرگذار هستند، شايسته است اگر بانويي تمايل به كار يا تحصيل در فضايي مجزا از آقايان دارد اين امكان براي وي مهيا باشد يا اگر ساعت كار، يا محيط كار و يا روش مديريتي مدير مستقيم وي باعث اختلال در اداره زندگي‌اش مي‌شود حق انتخاب و تغيير فضاي كاري را داشته باشد. حضور در محيط‌هاي كاري و اداري چه در سطح مديريت و چه در سطح كاركنان بيشتر از زمان تعريف شده اولين آسيب را به كانون خانواده‌ها خواهد زد و دلايل بروز آن را بايد در مواردي همچون عدم استفاده از متخصص خبره در پست‌هاي سازماني و يا عدم اعتماد جهت تقسيم كار و تفويض اختيار در بدنه سازمان توسط مديران جست‌وجو كرد.