سینما در اندونزی در سال ۱۹۰۰ ظهور و بروز یافت. کشوری که اکنون ۲۳۰ میلیون نفر را در حدود ۲میلیون کیلومتر مربع جای داده؛ تا سال ۱۹۴۵ مستعمره هلند بود از اینرو فرهنگ هلندی و حتی آلمانی در آن زمان‌ها در اندونزی جاری بود.
دلیل ظهور سینما در اندونزی ابتدا برای مستشاران هلندی و آلمانی و دیگر خارجیان مقیم کشور بود. این کشور در زمان استعمار طی سالهای ۱۸۰۰ تا ۱۹۴۵ نام "هند شرقی هلند" نامیده می شد. بین سالهای ۱۹۰۰ تا ۱۹۲۵ عمدتا تولیدات سینمای آمریکا در سینماهای معدود جاکارتا به نمایش در می‌آمدند.
البته در این سالها با تاسیس شرکت فیلمسازی "میدل ایست فیلم" در اندونزی؛ تلاش‌هایی برای ساخت آثار کوتاه خبری برداشته شد. تا اینکه در ۱۹۲۶ اولین فیلم بومی این کشور توسط یک کارگردان هلندی به نام هیو ولدورپ ساخته شد. یک فیلم داستانی به نام آخرین لوتانگ که از بازی هنرپیشه‌های محلی نیز سود می‌برد.
بین سالهای ۱۹۲۷ تا ۱۹۴۲ کارگردانان هلندی و آلمانی چندین فیلم دیگر نیز در اندونزی تولید کرد. اما با شعله ورشدن آتش جنگ جهانی دوم ژاپنی‌ها بر این مجمع الجزایر مستولی شدند و تا سال ۱۹۴۹ فیلمسازان ژاپنی چندین فیلم در اندونزی (که استقلالش دیگر به رسمیت شناخته شده بود) ساختند.
بعد از استقلال و روی کار آمدن دولت سوکارنو در اندونزی و تا حدود سالهای ۱۹۶۰؛ قانون ممنوعیت پخش آثار سینمایی غربی در این کشور اجرا شد. این درحالی بود که یک جشنواره فیلم به نام فستیوال فیلم اندونزی نیز در سال ۱۹۵۵ در این کشور تاسیس شده بود. در این ایام چندین فیلمساز اندونزیایی شروع به ساخت فیلم‌های بومی کردند که در بین آنها فیلمسازی به نام اسمار اسماعیل سرآمد دیگران بود. او طی سالهای ۱۹۴۹ تا ۱۹۷۰ حدود ۳۰ فیلم ساخت که برخی از آنها با استقبال داخلی گسترده‌ای نیز روبرو شدند.
یکی از بهترین ساخته‌های اسماعیل به نام " مبارزان راه آزادی" محصول ۱۹۶۱ که استقلال اندونزی را روایت کرد در چندین جشنواره معتبر خارجی شرکت نمود و نام سینما
در دهه ۸۰ اما دیگر سینمای سنتی و قدیمی اندونزی پوست انداخت و حتی سیاست‌های فرهنگی فستیوال فیلم اندونزی نیز تغییر کرد.
یک دهه بعد در سال ۱۹۹۹ فستیوال بین المللی فیلم جاکارتا تاسیس شد و عملا در ابتدای شروع هزاره سوم اندونزی به کشوری تبدیل شد که گام‌های بلندی برای تولیدات سینمایی بومی برداشته بود.
در همین سالها فیلم Tjoet Nja' Dhien محصول سینمای بومی اندونزی در جشنواره فیلم کن ۱۹۸۹ پذیرفته شد. ضمن اینکه در اسکار ۶۲ نیز این فیلم نماینده سینمای این کشور در بخش فیلم های خارجی زبان بود. این دو رویدادمهم باعث شد سینمای اندونزی بیش از پیش به دیگر کشورها شناسانده شود.
در این سالها از فیلم‌های اندونزیایی تقریبا مهمی که اکران خارجی در حوزه اطراف خود نیز داشتند باید از چه خبر با عشق؟ محصول ۲۰۰۲ ساخته ی رادی سودجاروو نام برد.
از سال ۲۰۰۰ به این‌سو تقریبا یک رفرم در سینمای اندونزی روی داده است. دولت پول بیشتری به بدنه سینمایی اندونزی تزریق می‌کند و برای اکران این آثار مخصوصا برای بازارهای کشورهایی مثل هند و پاکستان و آسیای جنوب شرقی کمک‌های شایان توجهی به بخش خصوصی انجام می‌دهد.
در ۲ دهه اخیر فیلمسازی در اندونزی اوج بسیاری یافته است. در حال حاضر حدود ۷۵ فیلم بلند سینمایی در اندونزی به طور سالیانه ساخته می‌شود و جمعیت سینماروی این کشور سالانه حدود ۲۷ میلیون نفر برآورد شده است. تعداد سینماها در این کشور نیز ۷۶۳ سالن سینما گزارش شده است.
شرح عکس: نمایی از فیلم جوئت نجا دین؛ مهمترین فیلم تاریخ سینمای اندونزی محصول ۱۹۸۸