به گزارش خبرگزاری فرانسه در حالیکه سازمان ملل تخمین می‌زند که بیش از ۱۰ هزار فلسطینی در حملات ارتش اشغالگر اسرائیل مجروح شده باشند و تا ۱۰۰۰ نفرشان احتمال دارد دچار معلولیت دائمی شوند، بسیاری از سازمان‌ها که مسئولیت توانبخشی مردمان غزه مانند او را به عهده دارند، برای کنار آمدن با این وضعیت به تقلا افتاده‌اند.
ایاد ۲۳ ساله که با نگاهی تهی به جلو خیره شده است و به آرامی سخن میگوید، در اتاق انتظار مرکز اندام‌های مصنوعی غزه می‌نشیند و روزی را به خاطر می‌آورد که گلوله توپ به قفسه سینه و بازوی چپش اصابت کرد؛ و اکنون دستش از بالای آرنج قطع شده است.
او میگوید: «گلوله‌‌باران هنگام نماز صبح در نواحی دور از ما شروع شد، اما ساعت شش صبح متوجه شدیم که صدای آن به ما نزدیک‌تر می‌شود، و مجبور شدیم که خانه‌های‌مان را ترک کنیم.»
ارتش اشغالگر اسرائیل حملات خود را از ۸ جولای (۱۷ تیر) با هدف نابود کردن تونل‌های زیر زمینی فلسطيني‌ها که مدعی بود از طریق آنها حملاتی بر ضد اسرائیل انجام می‌شود، آغاز کرد.
خانواده ایاد و چندین نفر از همسایگان در فاصله ۵۰ متری خانه‌شان بودند که گلوله توپ در کنار آن فرود آمد و دو نفر از پسرعموها و دو عضو دیگر از خانواده گسترده او را کشت.
او به آرامی میگوید: «به محض انفجار گلوله از هوش رفتم. از ناحیه سر، پا و قفسه سینه مورد اصابت قرار گرفتم. قطعات بدن آدم‌ها و جنازه‌ها و آدم‌هایی که اعضای بدن‌شان را از دست داده بودند، روی زمین افتاده بودند.»
ایاد به شهر نابلس در کرانه غربی فرستاده شد، و در آنجا دست او را قطع کردند. او بر خلاف برخی از مجروحان که برای درمان در بیمارستان‌های اردن، مصر و ترکیه ماندند، پس از چهارده روز به غزه بازگشت و درمانش را در «مرکز اندام‌های مصنوعی و فلج اطفال غزه» (ALPC) آغاز کرد.
پزشک به آرامی او را به سمت تخت چرخداری در گوشه این کلینیک کوچک هدایت می‌کند. او انتهای بازوی قطع‌شده ایاد را ماساژ می‌دهد تا حساسیت پوست را کم کند؛ این نخستین جلسه از جلسات متعدد درمانی که این مرد جوان پیش از سوار کردن دست مصنوعی‌اش، باید بگذراند.
حازم شووا، رئیس ALPC میگوید این مرکز دارای کمبود تجهیزات برای ساخت اندام‌های مصنوعی که صلیب سرخ آنها را فراهم کرده، نیست، اما وضعیت بد مالی شهرداری غزه که حقوق ۲۵ کارمند این مرکز را می‌دهد، توانایی آن را برای ادامه کار به خطر انداخته است.
او میگوید: «این سومین ماه است کارمندان مرکز حقوق دریافت نگرفته‌اند.»
نوار غزه از هنگامی که در سال ۲۰۰۶ آن تحت محاصره قرار داد، تحت فشار مالی شدید بوده است.
شووا میگوید: «ما با کارمندان توافق کرد‌ه‌ایم که خدمات‌رسانی را علیرغم عدم پرداخت دستمزد تا جایی که ممکن است ادامه دهیم.»، اما می‌پذیرد که نمی‌داند که تا چه مدتی می‌توانند این وضعیت را ادامه دهند.
- فقدان مراقبت روانی
گروه‌های امدادگر از روز سه‌شنبه هفته پیش با آغاز آتش‌بس، به خدمات‌رسانی به ساکنانی پرداخته‌اند که دچار جراحت‌هایی شده‌اند که زندگی‌های‌‌شان را به کلی دگرگون می‌کند.
گروهی از پرستاران در شجاعیه با همیاری کارکنان سازمان غیردولتی «معلولان بین‌الملل» Handicap International که از سال ۲۰۰۷ در غزه فعال بوده‌اند، نهایا الانگر ۲۸ ساله را ویزیت می‌کردند.
هنگامی که گلوله توپ در ۲۰ جولای در نزدیکی خانه الانگر منفجر شد، او و سه کودکش زیر آوار دفن شده‌اند.
کودکانش دچار سوختگی شدند، امافشار آوار باعث شکستگی لگنش شد و او دیگر بدون کمک نمی‌تواند راه برود.
او که در خانه پدرش چند خیابان دورتر از خانه ویران‌شده‌اش روی تختخواب نشسته و چوب‌های زیربغلش در یک طرف و دختر ۱۰ ساله‌اش نور در طرف دیگرش قرار دارند، هنوز در شوک است.
«خانه روی سرمان خراب شد. چیزی جز صدای لرزه و وزوز چیزی نمی‌شنیدم. هنگامی که برای نخستین بار متوجه شدم زیر آوارم، به خودم گفتم: «تمام شد، همه‌مان می‌میریم.»
هنگامی که انگر صحبت می‌کند، او و دخترش گریه می‌کنند. او میگوید پیش از اینکه بفهمد نمی‌تواند روی پاهایش بایستد، دیوانه‌وار از زیر آوار همسایگان‌ش را صدا زده بود تا به دنبال بچه‌هایش بگردند. یکی از پرستارانی که او را ویزیت می‌کند میگوید ممکن است او هرگز نتواند روی پاهایش راه برود.
«معلولان بین‌المل» و همکاران‌شان در غزه مجروحان را در خانه‌ها ویزیت می‌کنند تا زخم‌های‌شان را پانسمان کنند و درمان‌های لازم را در اختیار بگذارند.
اما مدیر این پروژه سماه ابولمزی میگوید این سازمان غیردولتی هنوز در انجام کارهایش در غزه با چالش‌هایی روبروست.
«او میگوید ما در توزیع ملزوماتی مانند پوشک و درمان‌های دیگر در نتیجه کمبودهایی که در نوار غزه وجود دارد، با اشکال مواجه هستیم.»
خود کارکنان بهداشتی در غزه نیز در این منازعه به شدت رنج برده‌‌‌اند.
او میگوید گروه‌هایی که کار میدانی انجام می‌دهند « پس از رنج‌هایی که در دوره بیش از ۵۰ روزه بحران غزه متحمل شده‌اند، خدمات حمایت روانی مورد نیاز را دریافت نمی‌کنند.»