به گزارش آسوشیتدپرس این پژوهشگران این هفته به نیومکزیکو رفته‌اند و در حال انجام مصاحبه‌های مشروح با چندین نفر از ساکنان هستند که اطلاعات بیشتری درباره سبک زندگی و رژیم غذایی مردمی هستند که در حدود زمانی انفجار بمب اتمی در نزدیکی «سایت ترینیتی» (Trinity Site) زندگی می‌کردند.
این پژوهشگران به خصوص به دنبال کسب اطلاعات بیشتر درباره جمعیت‌های بومیان آمریکایی و اسپانیایی‌تبار در این ایالت و هر موردی از قرار گرفتن در معرض پرتوتابی ناشی از انفجار و آلودگی أب و غذا با مواد رادیواکتیو هستند.
دکتر استییون سایمن، پژوهشگر ارشد این طرح، می‌گوید اطلاعات درباره رژیم غذایی و سبک زندگی به گروه او کمک خواهد کرد تا به طور دقیق‌تری دوز‌های پرتوتابی ناشی از این انفجار را حدس بزنند. او می‌گوید: « با استفاده از تخمین‌ها درباره دوز پرتوتابی، ما می‌توانیم تخمینی از موارد افزوده شده سرطان مربوط به این انفجار، نسبت به شمار موارد سرطان در صورتی که این انفجار رخ نمی‌داد، را به دست آوریم.»
این بررسی همچنین داده‌های از قبل منتشرشده درباره انتشار رادیواکتیو از محل انفجار را در نظر می‌گیرد. این پژوهشگران قبلا کار مشابهی را در ایالت نوادا، جزایر مارشال و قزاقستان که همگی محل انفجارهای آزمایشی اتمی بوده‌اند، انجام داده‌آند.
نخستین انفجار آزمایشی اتمی در ۱۶ جولای ۱۹۴۵ انجام شد. این آزمایش باعث ایجاد جرقه نورانی خیره‌کننده و صدای مهیب ناشی از شوک انفجار شد و ابر قارچی ناشی از انفجار تا ارتفاع ۱۳۰۰ متری به هوا برخاست. برج فولادی که بمب را نگاه داشته بود، تکه تکه شد. و انچه در سایت ترینیتی باقی ماند چاله‌ای به پهنای ۸۰۰ متر و عمق چندین متر بود.
این انفجار از چندین کیلومتر دورتر دیده شد، اما دولت آمریکا درباره این آزمایش اتمی تا هنگامی که بمب اتمی را در جنگ جهانی دوم به کار برد، منتشر نکرد.
روزها طول کشید تا خرده‌ریزهای رادیواکتیو که به هوا برخاسته بود در حوزه آبگیر تولاروسا (Tularosa Basin) در نیومکزیکو فرو بنشیند.
یک بررسی قبلی بوسیله مراکز کنترل و پیشگیری بیماری‌های آمریکا (CDC) نشان داده است که میزان‌های قرارگیری به پرتوتابی رادیواکتیو در نزدیکی سایت ترینیتی هزاران بار بیشتر از میزان مجاز آن در حال حاضر است. اما این پژوهش درمعرض قرارگیری درونی افراد به مواد رادیواکتیو را در نظر نگرفته بود.
به گفته تینا کوردووا، بازرگان مقیم شهر آلبوکرک که در تولاروسا به دنیا آمده و بزرگ شده است و رئیس یک سازمان حامی قربانیان این انفجار به نام «اتحادیه پرتودیدگان آبگیر تولاروسا» است ، این پژوهشگران برای نخستین بار دارند نگاهی دقیق‌تر به این قضیه می‌اندازند. او سال‌هاست که برای جلب توجه عمومی به میزان بالاتر سرطان در میان ساکنان مناطق اطراف سایت ترینیتی تلاش کرده است.
او که خودش از سرطان جان به در برده است، می‌گوید: «این موضوع واقعا در طول همه ۶۹ سال گذشته از مردم نیومکزیکو پنهان نگهداشته شده است. افرادی که آگاهی چندانی از این موضوع ندارند، در حال حاضر در مناطق اطراف، در شهرک‌های کوچکی که سایت ترینیتی را احاطه می‌کنند، زندگی می‌کنند. آنها هر روز با پیامدهای این انفجار زندگی می‌کنند. انها افرادی هستند که در تمام این مدت اعضای خانواده و دوستان‌شان را که در نتیجه این آزمایش به سرطان دچار شدند، به خاک می‌سپرده‌آند.»
مصاحبه‌های فردی با ساکنان نخستن مرحله از طرح موسسه ملی سرطان است. پژوهشگران همچنین در حال طرح‌ریزی برای مجموعه‌ای از گروه‌های کانون (focus groups) در سال آینده در نیومکزیکو هستند.
هنگامی که این طرح تکمیل شود، یافته‌های این پژوهشگران درباره هر چیز ی از سبک زندگی و رژیم غذایی تا خطر سرطان در مردم به دو زبان انگلیسی و اسپانیایی منتشر خواهد شد تا ساکنان محلی و سایر پژوهشگران به آن دسترسی داشته باشند.