بعد از تمام شدن مداحی، آقا، مداح را خواست و فرمود: شما فقط به وظیفه خود که ذکر مصائب اهل بیت (ع) است بپردازید و دیگر نقل حدیث و صحبت نکنید، زیرا اگر در خواندن حدیث و صحبت کردن اشتباه کنید، موجب گمراهی دیگران می شوید و نزد خداوند مسئول خواهید بود».
نقل بالا گزارشی است از سیره عالم ربانی مرحوم حضرت آیت‌الله سید‌علی حائری (معروف به سید علی مفسر) که از جمله استادان مرحوم آیت الله عبدالکریم حق‌شناس بوده‌اند. بی‌تردید رابطه استوار استادی و شاگردی که در بهترین شکلش در سنت قدیمی علم‌آموزی در ایران معنا می‌یافت، در رابطه این دو نیز تجلی کرده است. این شاگردان از استادان خود فقط دانش نمی‌آموختند، بلکه سیره معنوی ایشان را نیز در کار می‌کردند. چنین است که آمیزه‌ای ژرف از دانش و بینش، محصول نهایی تلاش علمی و عقلانی این گروه از فرهیختگان پیشین ما بود.
آیت‌الله عبدالکریم حق‌شناس از استادان نامدار حوزه علمیه تهران بود. بر زبان آوردن نام استادان او به تنهایی می‌تواند هم مکانت علمی و هم پایگاه شهودی و معنوی ایشان را معلوم کند: آیت‌الله سید علی حائری (معروف به سید علی مفسر)، حکیم بزرگ میرزای تنکابنی، شیخ محمدحسین زاهد، آیت‌الله شاه‌آبادی، امام خمینی (ره)، آیت‌الله العظمی بروجردی، آیت‌الله سید محمدتقی خوانساری، آیت‌الله بهجت، آیت‌الله سید ابوالقاسم خویی، آیت‌الله سید محمد حجت و آیت‌الله شیخ عبدالنبی عراقی.
دروس اخلاق آیت‌الله عبدالکریم حق‌شناس- علاوه بر فقه و اصول که اشتغال رسمی دین‌شناسان حوزوی بوده است- ایشان را در سلک خجسته اهل بینش قرار داده است. محصول 70 سال زیستن او در جهانی از سرخوشی‌ها و طراوت‌های برآمده از ایمان، حتی اگر هیچ‌گاه به هیات نوشته و رسانه‌های امروزین دیگر در نیاید، در حکم میراثی معنوی است که به خودی خود و به تنهایی حجتی است برای هواخواهان ایمان و معنویت. در برخی از تعالیم امامان معصوم(ع) خوانده‌ایم که زمین هیچ‌گاه از حجت خالی نخواهد ماند. عالمانی چون مرحوم آیت‌الله عبدالکریم حق‌شناس به حکم آن که میراث‌داران همان تعالیم وحیانی بوده‌اند و همان آیین را ترویج می‌کرده‌اند، حجت‌‌های خدا برای شیعیان امروزند؛ شیعیانی که خدا و معنا را در امثال این بزرگان جلوه‌گر می‌دیده‌اند.