به گزارش مهر، پروفسور شاهین رحیمی‌فر که هدایت مرکز Centre For Smart در دانشگاه لاگبورگ انگلیس را بر عهده دارد در حالی این فناوری نوین را ابداع کرده که حدود یک دهه از عمرش را صرف بررسی صنعت تولید کفش در جهان و خطرات بالقوه آن برای محیط زیست کرده است.
در سال 2010 کفش چرمی در غاری واقع در ارمنستان کشف شد که قدمت آن به حدود 5500 سال پیش بازمی‌گردد. این نکته از آن جهت موجب حیرت محققان شد چون با طرح یک پرسش نگران‌کننده همراه شده است: چقدر طول می‌کشد که یک لنگه کفش چرمی رها شده در طبیعت تجزیه شود؟ محققان چیزی در حدود 50 سال را تخمین می‌زنند اما این بازه زمانی طولانی می‌تواند مخاطرات زیادی را برای طبیعت و محیط زیست به همراه داشته باشد.
مقاومت کفش‌های چرمی در برابر تجزیه شدن در طبیعت از جمله فاکتورهایی است که طراحان و تولیدکنندگان این محصولات در سراسر جهان تلاش می‌کنند میزان آن را کاهش دهند اما این نکته همواره به عنوان چالشی سرسختانه به شمار می‌آمده است.
پروفسور رحیمی‌فر می‌گوید: کافی است تصور کنید سالانه 330 میلیون جفت کفش تنها در بریتانیا فروخته می‌شود. تقریبا تمامی این کفش‌ها روزی از تالاب‌ها و بخش‌های مختلف تشکیل‌دهنده محیط زیست سر درمی‌آورند.
وی از این حیث که تلاش‌های چندانی برای همگام‌سازی صنعت کفش با معیارهای زیست محیطی صورت نگرفته، این صنعت را در مقایسه با صنعت خودروسازی و ساخت تجهیزات الکترونیک، صنعتی نوپا می‌داند.
از آنجا که در فرآیند دباغی کردن چرم در کارخانجات از مواد خطرناک شیمیایی استفاده می‌شود، رها کردن آنها در محیط زیست خطرات زیادی به همراه دارد. گذشته از آن چسب به کار رفته در کفش‌ها به تدریج وارد خاک و آب می‌شود. حتی مواد تجزیه‌پذیری آنها نظیر بخش‌های چرمی و چوبی نیز به تدریج گاز متان تولید می‌کنند. این گاز در زمره گازهای خطرناک گلخانه‌ای قرار دارد.
اکنون ماشین‌آلات طراحی شده توسط استاد ایرانی دانشگاه لاگبورگ که قابلیت در هم خردن کردن و جداسازی بخش‌های مختلف انواع کفش‌های چرمی را دارد ابتکار عملی مؤثر در نابودی کفش‌های چرمی مستعمل به شمار می‌آید.
تاریخ انتشار: ۲۳ مهر ۱۳۹۳ - ۱۲:۳۴
همشهری آنلاین: استاد ایرانی دانشگاه "لاگبورگ" انگلیس ماشین‌آلاتی جدیدی طراحی کرده است که قابلیت در هم خرد کردن کفش‌های بلااستفاده و جداسازی مواد سمی و شیمیایی آنها را دارد. این مواد دوباره وارد چرخه تولید می‌شوند.