در سال ۱۹۷۶، پیتر پیو (Peter Piot) که در آن زمان دانشجوی ۲۷ ساله میکروب‌شناسی در بلژیک بود، در حال مطالعه بیماری‌های عفونی بود که آزمایشگاه محل کارش نمونه خونی را از یک راهبه بلژیکی که در کشور زئیر (جمهوری دموکراتیک کنگو امروزی) مرده بود، دریافت کرد.
پیو در مصاحبه‌ای با وال استریت ژورنال در این بار می‌گوید: «سوال مطرح در آن هنگام این بود که آیا این راهبه به تب زرد مبتلا بوده است یا نه؟ ما ویروس را جدا کردیم و در کمال تعجب هنگامی که زیر میکروسکوپ الکترونی به آن نگاه کردیم، با چیزی کاملا متفاوت با آنچه انتظار داشتیم، روبرو شدیم.»
پیو نمونه را به مراکز کنترل و پیشگیری بیماری‌های آمریکا (CDC) در آتلانتا فرستاد و در آنجا ثابت شد که در واقع ویروس جدیدی کشف شده است.
بعد پیو و همکارانش به زئیر رفتند تا به بررسی آنچه او «همه‌گیری ویروسی با منشا و شیوه انتقال ناشناخته بود» بپردازند.
او می‌گوید: «واقعا ترسناک بود. از خودت می‌پرسی، این ویروس بوسیله پشه منتقل می‌شود؟ یا غذا؟ یا آب؟... سعی می‌کنی بفهمی، الگوی انتقال ویروس چیست؟»
این گروه پژوهشگران دریافتند که افرادی که به علت عفونت با این ویروس مرده‌اند، اغلب زنان بارداری در دهه ۲۰ و ۳۰ زندگی‌شان بوده‌‌اند که به یک کلینیک مراقبت بارداری مشابه رفته بودند.
پیو می‌گوید: «معلوم شد که تقریبا همه این افراد در این کلینیک داروی تزریقی دریافت کرده بودند. اما مشکل این بود که در آنجا فقط پنج سرنگ و سوزن وجود داشت.»
سرنگ‌ها و سوزن‌هایی که بارها استفاده شده بودند، ویروس را منتقل کرده بودند.
پیو که اکنون رئیس و استاد بهداشت جهانی در دانشکده بهداشت و پزشکی گرمسیری لندن است، می‌گوید از گستردگی شیوع اخیر ابولا بهت‌زده شده است و نگران است که اقدامات ایزولاسیون و ردگیری تماس که کارکنان بهداشتی برای مقابله با این شیوع انجام می‌دهند، برای مهار آن کافی نباشد.
پیو می‌گوید: «در حال حاضر شیوه‌ای آسان برای کنترل شیوع ابولا کاملا خارج از دسترس است. ممکن است مجبور باشیم در انتظار تولید واکسنی برای توقف این همه‌گیری بمانیم.»