در آمريكا هر دو سال يك‌بار انتخابات برگزار مي‌شود، يا براي انتخاب رئيس‌جمهور يا نيمي از نمايندگان كنگره يا يك سوم نمايندگان سنا، يا فرمانداران. اين تغيير و تكاپو اما تغييرات ناگهاني دست‌كم در سياست خارجي آمريكا ايجاد نمي‌كند. تأثير اين راي‌گيري‌هاي دوسال يك‌بار كه يكي از آنها همين ديروز برگزار شد و توازن قدرت را در واشنگتن برهم زد، بيشتر در عرصه سياست‌هاي داخلي و در كشمكش ميان دولت و كنگره بر سر قوانين اقتصادي، اجتماعي و رفاهي قابل مشاهده است.
در نتيجه انتخابات ديروز، همانطور كه قابل پيش‌بيني بود، جمهوريخواهان در هر دو مجلس يعني نمايندگان و سنا اكثريت يافتند. اين اتفاق براي سياست آمريكا چندان هم بي‌سابقه و عجيب نيست. معمولا حزب رئيس‌جمهور در دوره دوم كاري‌اش در انتخابات ميان‌دوره‌اي كنگره شكست مي‌خورد.
البته ميزان نارضايتي آمريكايي‌ها از شخص اوباما اين بار بسيار زياد است. اما سهم سياست خارجي در اين نارضايتي به اندازه سياست داخلي نيست. آمريكايي‌ها در سال2008 به‌دليل نارضايتي از سياست‌هاي جنگ‌طلبانه جورج بوش و جمهوريخواهان، به نخستين رئيس‌جمهور سياهپوست خود رأي دادند كه شعارش عدم‌مداخله نظامي در جهان، پايان جنگ‌هاي ناتمام دوران بوش، ديپلماسي و مذاكره بود. اوباما در 6 سال گذشته، 2 جنگ نيمه‌تمام دوران بوش در عراق و افغانستان را ظاهرا پايان داد و نيروهاي نظامي آمريكا را از اين دو كشور عقب كشيد.
اما مداخله نظامي واشنگتن در ده‌ها كشور جهان به‌صورت مستقيم و غيرمستقيم همچنان ادامه دارد. اكنون پيروزي جمهوريخواهان در انتخابات كنگره، به‌معناي آن نيست كه سياست خارجي آمريكا از نظر مداخله نظامي مستقيم در كشورها تغيير ناگهاني مي‌كند. اقتصاد آمريكا هنوز هم زخم 2 جنگ دوران بوش را برتن دارد و افكار‌عمومي همچنان مخالف لشگركشي هستند. بن‌بستي كه ماه‌هاست در تعامل ميان دولت و كنگره بر سر قوانيني چون مهاجرت، بيمه درماني و افزايش دستمزد ايجاد شده، مردم بي‌تفاوت به سياست در آمريكا را بيشتر از قبل متوجه سياست كرده و آنها را خشمگين و ناراضي نموده‌است. حزب حاكم و شخص رئيس‌جمهور هدف اصلي اين خشم قرار گرفتند و در اين انتخابات تنبيه شدند.
اكنون اوباما در دوسال باقيمانده از رياست‌جمهوري‌اش با كنگره‌اي در دست مخالفان روبه‌روست. هنوز مجري سياست داخلي و خارجي آمريكا، دولت اوباماست. بنابراين جهان با آمريكايي متفاوت روبه‌رو نخواهد شد. در نتيجه اين انتخابات، سياست آمريكا در قبال اوكراين و سوريه تغيير نمي‌كند و به اين دو كشور لشگركشي صورت نمي‌گيرد. در گروه‌هاي ديگر هم، سياست خارجي آمريكا در اين دو سال تغيير نخواهد كرد. تنها مجادلات درون واشنگتن بيشتر خواهد شد و ممكن است تصميم‌هاي مهم آمريكا در زمينه سياست خارجي تا مدتي به تعويق بيفتد.