به گزارش هنرآنلاين؛احسان بیات‌فر کارگردان نمایش "خواب آلودگی" گفت: این نمایش در ژانر دفاع مقدس است و درباره آدم‌هایی که بازماندگان جنگ دفاع مقدس هستند، با تنی رنجور و دچار مشکل اعصاب و روان. نمایش "خواب آلودگی" چندی قبل در سومین جشنواره تئاتر شهر به صحنه رفت و توانست به عنوان نمایش برگزیده در بخش‌های بهترین کارگردانی، بهترین نمایشنامه، بهترین بازیگر مرد و بهترین طراح صحنه و لباس شناخته شود. این نمایش از روز گذشته 15 آبان اجرا‌های خود را از سر گرفته و تا 26 آبان‌ماه در تماشاخانه استاد مشایخی روی صحنه خواهد بود.
او درباره داستان این اثر نمایشی توضیح داد: این نمایش در یک آسایشگاه جانبازان اعصاب و روان روایت می‌شود و درباره انسان‌هایی است که بین‌مان هستند اما دیده نمی‌شوند، یا ترجیح می‌دهیم آن‌ها را نبینیم. در این نمایش هم مسئولان جامعه و خانواده این افراد، آن‌ها را پس می‌زنند و قصد دارند این جانبازان را از آسایشگاه به تیمارستان منتقل کنند. در حقیقت دستمایه نمایش "خواب آلودگی" پرداختن به رنجورترین بازماندگان یک نبرد در جنگ عراق علیه ایران است.
این کارگردان تئاتر درباره شخصیت‌های این نمایش عنوان کرد: این نمایش یک شخصیت پرستار و 4 جانباز اعصاب و روان دارد. سه نفر از این بیماران در آسایشگاه هستند و داستان از آن‌جا آغاز می‌شود که یکی از بیمارانی که قبلا به تیمارستان برده شده نزد آن‌ها می‌آید و از شرایط قرنطینه در تیمارستان برایشان حرف می‌زند.
بیات‌فر در ادامه درباره چگونگی شکل‌گیری نمایش "خواب آلودگی" گفت: طی تحقیقاتی که داشتم به نظر رسید آسان‌ترین راه ندیدن این آدم‌هاست و ما به صورت کاملا مستند و بدون غلو سعی کردیم، برشی از زندگی آن‌ها را نمایش دهیم، وجه دراماتیک قضیه زمانی شکل می‌گیرد که از آسایشگاه به تیمارستان می‌روند.
او با بیان این که مخاطب به دلیل نشان دادن زندگی جانبازان به نوعی اشباع شده است، افزود: چشم و گوش مخاطب را تلویزیون پر کرده است. اما اگر به فیلم‌های مستندی که وجود دارد، دقیق شویم احساس می‌شود، اتفاقا مقوله‌ای است که خیلی روی آن کار نشده و این قشر از جامعه مشکلات بسیاری دارند. هم با خانواده، هم اجتماع و این‌ها مشکلات ناخواسته‌ای است که فارغ از دین و بعد مذهب برایشان پیش آمده است. آن‌ها برای دفاع از وطن رفته‌اند و جنگیده‌اند و حالا عارضه‌هایی دارند که با آن روبه رو هستند. در واقع خواستم به این موضوع نزدیک‌تر شوم.
بیات‌فر درباره شیوه اجرایی این نمایش ادامه داد: سعی کردیم خیلی ساده باشد، روی المان‌ها کار شد و فضای ذهنی این آدم‌ها را با افکت صوتی و نورپردازی نمایش دادیم. از سوی دیگر صحنه خلوت است و تنها کسی که به غیر از آدم‌ها می‌بینیم یک بهیار است که در این آسایشگاه مانده، در واقع نخواستیم به راحتی حذفش کنیم و در نهایت در مواجه با این آدم‌ها این بهیار، خودش را حذف می‌کند چرا که دیگر به یک جایی می‌رسد که احساس می‌کند برای این آدم‌ها نمی‌تواند کاری انجام دهد.
این کارگردان جوان اظهار کرد: ویژگی خاص این نمایش روایت مستندگونه آن است. ضمن این که سعی کردیم از هرگونه نتیجه‌گیری از این موضوع اجتناب کنیم. در واقع ما هیچ نتیجه‌گیری خاصی نکردیم. ما نه از این آدم‌ها تقدیس و نه تقبیح کردیم.
بیات‌فر در پایان درباره برنامه‌های آینده‌شان گفت: قرار است با گروه اندیشه یکم نمایش "جشن تولد "را به روی صحنه ببریم، ضمن این که متن دیگری را در دست دارم که کاملا حال و هوای آن با این کار در تضاد است و درباره تلاقی تئاتر و سینماست که کمدی‌تر و تماشاگر پسندتر است.