به گزارش ايرنا، مجید خرازی روز شنبه گفت: سازمان حفاظت محیط زیست در زمینه اجرای برخی پروژه‌های بین‌المللی برای گونه‌های در خطر انقراض موفقیت خوبی کسب کرده است که نمونه بارز آن پروژه حفاظت از یوزپلنگ آسیایی است که در سطح بین‌المللی نیز جزو پروژه‌های موفق محسوب می‌شود.
وی افزود: بر این اساس دفتر حیات وحش و تنوع زیستی سازمان محیط زیست در صدد احیای پروژه درنای سیبری است.
حدود 12 سال گذشته پروژه حفاظت از درنای سیبری در کشور آغاز شد و به مدت 7 سال فعالیت کرد که در زمان خود مشکلات خاص خودش را داشت و برخی معتقدند که این پروژه ناموفق بوده است زیرا اکنون درنایی در کشور نداریم.
خرازی مقدم گفت: اما خط پروازی درنای سیبری به تالاب فریدونکنار به صفر نرسیده است و سالانه یک درنا به این تالاب وارد می‌شود از این رو احیای این پروژه می‌تواند کمبود گذشته را جبران کند.
وی تاکید کرد: برای احیای این پروژه در حال رایزنی با سازمان ملل متحد هستیم که امیدواریم بعد از انجام رایزنی‌ها و مکاتبات به نتیجه مطلوبی در زمینه شروع مجدد این پروژه دست یابیم و به خروجی مثبتی از اجرای این پروژه برسیم.
خراری مقدم گفت: تهیه برنامه عمل برای گونه‌های در خطر انقراض چه گیاهی و چه جانوری جزو برنامه‌های اصلی سازمان محیط زیست است.
درنای سیبری با نام علمی Grus leucogeranus پرنده‌ای از خانواده درنایان است. این پرنده ظاهر خاصی دارد که آن را از دیگر پرندگان متمایز می‌کند. درنای سیبری پرنده‌ای بزرگ با قدی نزدیک به یک و نیم متر و فاصله دو بال بیش از ۲ متر و بدنی یکدست سفید است که پاهای بلند سرخ رنگ دارد و منقار بلند سیاهی روی صورت قرمز رنگ آن نشسته است.
درنای سیبری به سه جمعیت اصلی شرقی، غربی و مرکزی تقسیم می‌شود. جمعیت شرقی تابستان در شرق سیبری زادآوری کرده و برای زمستان‌گذرانی به شرق چین می‌آیند، از اعضای این گروه بیش از ۳ هزار درنا باقی‌مانده که زیستگاه زمستانی تقریبا تمام آنها در دریاچه پویانگ و اطراف آن است.
جمعیت غربی و مرکزی تابستان‌ها را در سواحل رود اوب واقع در غرب سیبری و یاقوتستان گذرانده و سپس گروه مرکزی برای زمستان‌گذرانی به هند و گروه غربی به شمال ایران می‌آمدند. از گروه مرکزی در سال ۱۹۹۲ فقط یک جفت باقی‌مانده بود و آخرین آنها آخرین بار در سال ۲۰۰۲ دیده شده و احتمالا این گروه منقرض شده است.
از جمعیت غربی آن نیز که تابستان به شمال ایران می‌آمدند از زمستان ۲۰۰۷ تاکنون فقط یک پرنده باقی‌مانده است که زمستان‌ها به تالاب فریدونکنار می‌آید. مسیر مهاجرت این یک پرنده از فریدونکنار به سوی سواحل غربی دریای خزر ادامه پیدا کرده و پس از گذشتن از استان گیلان، جمهوری آذربایجان، داغستان و منطقه آستراخان روسیه به سوی شمال قزاقستان رفته و سپس تا رودخانه اوب در نزدیکی اقیانوس منجمد شمالی ادامه می‌یابد.
احتمال انقراض درنای سیبری به شدت بالاست، چرا که جمعیت آن در چند نسل اخیر کاهش شدیدی داشته است. تقریبا تمام درناهای سیبری باقی‌مانده در حیات وحش، زمستان را در دریاچه پویانگ چین گذرانده و تابستان نیز به شرق سیبری می‌روند و جمعیت آنها در این دریاچه در سال ۲۰۰۸ حدود ۳۷۵۰ و در سال ۲۰۱۲ حدود ۳۴۰۰ بال برآورد شده است.
طول این پرنده ۱۳۵ سانتی‌متر و صدای آن آرام، آهنگین و رسا شبیه کروک کروک است. درنای سیبری در مناطق تالابی، شالیزارها، نیزارها و دریاچه‌ها به سر می‌برد.
پراکندگی درنای سیبری بیش‌تر در جنوب چین، هند و سیبری روسیه است. درناهای گروه شمال روسیه زمستان‌ها به مناطق پارک ملی بوجاق کیاشهر در گیلان و فریدونکنار مازندران کوچ می‌کردند ولی امروزه نسل آنها در ایران تقریبا منقرض شده است.