یکی دیگر از آثار فرانچسكو روزی که به زندگی کاراکترهای واقعی پرداخته، همین لاکی لوچیانو است که دست برقضا نسبت به فیلم ارزشمندی مانند سالواتوره جولیانو، اثری ضعیفتر قلمداد میشود.
هرچند هردوی این فیلمها به بررسی زندگی و مرگ 2 تبهکار سیسیلی میپرداختند. لاکی لوچیانو به تعبیری و از آنجا که پیشینه زندگی در آمریکا را داشت برای تماشاگران آمریکایی نیز داستانش جذاب بود و به نوعی بیش از دیگر آثار رزی، گیشهها را فتح کرد.
دهمین فیلم روزی، شخصیت لاکی لوچیانو یکی از کثیفترین و بدنامترین تبهکاران تاریخ آمریکا و ایتالیا را به تصویر میکشد. جنایتکاری که در نخستین دهه زندگیاش برای یافتن آیندهای بهتر همراه خانوادهاش رهسپار نیویورک شد و 15 سال بعد از آن در آستانه 30سالگی، یکی از شرورترین و تبهکارترین افراد شهر نام گرفت.
لوچیانو خانههای فساد و مراکز قمار بیشماری در این شهر راهاندازی کرد و کمکم به یکی از سران مافیای قدرتمند نیویورک تبدیل شد؛ به طوری که که جزو 5 خانواده اصلی مافیا جا گرفت. با این همه او در سال 1936 در پی اقدامات بیشرمانه و مجرمانهاش، دستگیر و در دادگاه ابتدا به اعدام و پس از فرجامخواهی به حبس از 30 تا 50 سال محکوم شد.
در پی جنگ جهانی دوم، دولت آمریکا از لوچیانو خواست تا با استفاده از نفوذش در سیسیل ایتالیا اطلاعات مهم آن منطقه را به دست بیاورد و او از داخل سلول خود با فرستادن افرادی به ایتالیای تحت فرمان موسولینی، اطلاعات ارزشمندی به نفع آمریکاییها جاسوسی میکرد. پس از جنگ، دولت آمریکا به لوچیانو در ازای خدماتش پیشنهاد آزادی داد مبنی بر اینکه دیگر هرگز پا به این کشور نگذارد. لوچیانو به سیسیل برگشت و دوباره به راهاندازی گروه مافیایی و اعمال تبهکاریاش ادامه داد تا سرانجام در سال 1962 مرد.
فرانچسکو روزی در این فیلم به بازگویی چهره واقعی او پرداخته است. اینکه چنین تبهکاری چه نیازی به رونمایی مجدد داشته باشد سوالی است که بسیاری از نویسندگان سینمایی در زمان اکران فیلم از روزی داشتند و به زعم او ساخت سرگذشت افرادی مانند لاکی لوچیانو میتواند به بازخوانی تاریخ کمک کند.
Lucky Luciano
كارگردان: فرانچسكو روزي، فیلمنامه: فرانچسکو رزی، لانو چانوتسی و تونینو گوئرا، فیلمبردار: پاسکوالینو دسانتیس، موسیقی: پیرو پیچونی/ بازیگران: جان ماریا وولونته، راد استایگر، ادموند اوبراین، چارلز سیراگوسا و وینسنت گاردنی. محصول 1973 ايتاليا