نكته قابل تامل اين است كه برخي افراد به‌صورت حرفه‌اي به اين پديده مي‌نگرند كه درآمد زيادي را نصيب آنها مي‌كند؛ به‌عبارت ديگر امروزه با پديده حرفه‌اي شدن تكدي‌گري روبه‌رو هستيم. پس به‌نظر مي‌رسد براي مقابله ساختاري با اين پديده از يك سو بايد زمينه ايجاد اشتغال مناسب، با درآمد مكفي را در جامعه به‌وجود آورد تا همه افراد بتوانند از شغل مناسب برخوردار باشند و از سوي ديگر با ايجاد نظام‌هاي حمايتي، حمايت‌هاي لازم و كافي را براي آن دسته از متكدياني كه از روي اجبار به تكدي گري روي مي‌آورند، فراهم كرد و در عين حال نگرش‌هاي جامعه را نسبت به تكدي‌گري و نحوه كمك به افراد مستمند تغيير داد. البته سال‌هاست كه دستگاه‌هايي در اين زمينه فعالند، اما به‌دليل تبديل شدن تكدي‌گري به يك مسئله اجتماعي و همچنين فقدان هماهنگي‌هاي لازم ميان دستگاه‌هاي متولي اقدام‌هاي يادشده چندان با موفقيت همراه نبوده است.
اگرچه شهرداري تهران به‌عنوان يكي از سازمان‌هاي متولي، اقداماتي را طي سال‌هاي اخير به‌صورت ضربتي براي جمع‌آوري اين افراد از سطح شهر انجام داده اما كم‌كاري برخي سازمان‌ها ازجمله بهزيستي در مرحله پذيرش، نگهداري و ساماندهي موجب شده تعداد قابل توجهي از مددجويان پس از مدت كوتاهي از جمع‌آوري دوباره در سطح شهر رها شوند.
آيين‌نامه‌اي در سال 87در هشتاد و دومين جلسه شوراي‌عالي اداري به‌منظور اصلاح ساختار و ايجاد هماهنگي در فعاليت دستگاه‌هاي اجرايي و ارتقاي كارايي و بهبود روش‌هاي مربوط به مبارزه با تكدي‌گري و جمع‌آوري، شناسايي و تعيين وضعيت افراد بي‌سرپرست، گمشده، متواري، در راه مانده و موارد مشابه و همچنين تنظيم وظايف دستگاه‌هاي عمومي و دولتي در اين امور، تصويب شده است. طبق اين آيين‌نامه مقرر شده بود در هريك از شهرهاي بزرگ، مجتمع اردوگاهي احداث شود و سازمان‌هاي مسئول (دادگستري استان، نيروي انتظامي، سازمان بهزيستي، كميته امداد امام خميني(ره)، اداره كار و امور اجتماعي و شهرداري) نماينده تام الاختيار خود را به مجتمع‌هاي مزبور براي انجام وظايف دستگاه متبوع معرفي كنند.
شهرداري تهران در همين راستا اقدام به تشكيل مراكزي براي ساماندهي متكديان كرد و طرح جمع‌آوري ضربتي آنها را در دستور كار قرار داد اما عدم‌همكاري ساير دستگاه‌هاي مسئول در اين زمينه پس از مرحله جمع‌آوري و شناسايي منجر به اين شد كه درصد قابل توجهي از متكديان پس از مدت كوتاهي دوباره به همان شغل تكدي‌گري برگردند. بنابراين بهبود شرايط معيشتي و امكان ايجاد كار و حرفه براي متكديان پس از ساماندهي و بازگشت مجدد به جامعه ضرورتي است كه نبايد از سوي مسئولان و متوليان امر ناديده گرفته شود و اين امر علاوه بر اينكه همكاري همه سازمان‌هاي مسئول را نياز دارد، حمايت نهادهاي حمايتي مردم نهاد و مسئوليت اجتماعي را نيز مي‌طلبد چراكه سازمان‌هاي مسئول به تنهايي نمي‌توانند اين وظيفه را بر عهده بگيرد، بلكه بايد از ظرفيت‌هاي داوطلبانه و مردمي در اين حوزه استفاده شود.