يعني هيچ‌جايي را نبينيد! چه حالي خواهيد داشت؟ به چه چيزهايي فكر خواهيد كرد؟
مي‌دانم كه حتي تصور اين‌كه آدم هيچ چيز را نبيند واقعا ترسناك است، اما چيزي كه ما را به «انسان» تبديل مي‌كند نه چشم است نه گوش و نه زبان يا هركدام از اعضاي بدن ما. آن‌چه از ما انسان مي‌سازد، روح و قلب و فكر ماست.
به همين دليل سري زديم به مدرسه‌ي نابينايان تا ببينيم بچه‌هاي آنجا چطور مشكل بزرگي مثل نابينايي را با تلاش و روحيه خوب و قلب بزرگ، حل كرده‌اند، درس مي‌خوانند، ورزش مي‌كنند و سعي مي‌كنند براي خودشان و ديگران مفيد باشند و شادي را در دنيا زيادتر كنند.
مجتمع شهيد محبي، از معروف‌ترين مدرسه‌هاي بچه‌هاي نابينا در غرب تهران است. اين مجتمع سه مدرسه، سايت اينترنتي، سالن ورزشي، سالن غذاخوري و خوابگاه دارد و در آن همه جور دانش‌آموزي پيدا مي‌شود؛ از كلاس‌اولي‌هاي كوچك تا كنكوري‌هايي كه در گوشه و كنار مدرسه به درس خواندن مشغول هستند.
كساني كه در اين مدرسه تحصيل مي‌كنند از همه‌ي امكاناتي كه مخصوص تحصيل نابينايان هست به رايگان استفاده مي‌كنند و اگر خانواده‌شان در شهرستان‌هايي غير از تهران زندگي كنند، به خوابگاه مي‌روند تا شب‌ها را هم در كنار هم‌كلاسي‌هايشان بگذرانند. البته همه‌ي آن‌ها در تعطيلات تابستان و نوروز به شهر خودشان برمي‌گردند تا با خانواده‌ي خودشان باشند.
اين را هم بدانيد كه همه‌ي شاگردان اين مدرسه نابينا نيستند. بعضي از آن‌ها درصدي بينايي دارند و با عينك‌هاي قوي مي‌توانند كتاب‌هاي معمولي را ببينند و بخوانند كه به اين افراد «كم‌بينا» گفته مي‌شود. كم‌بيناها در رفت و آمد به نابيناها كمك مي‌كنند و دوستان خوبي براي آن‌ها هستند.
منبع:همشهري بچه‌ها