جزيره آشوراده و تالاب ميانكاله كه چسبيده به آن است، تنها بخشي از ساحل ايراني درياي خزر است كه دستخوش دخالت گسترده و ويرانگر انسان نشده است. معاون سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري و معصومه ابتكار رئيس سازمان حفاظت محيط‌زيست، در دفاع از طرح گردشگري در آشوراده گفته‌اند كه «مفهوم حفاظت از محيط‌زيست، ديوار كشيدن به دور يك منطقه نيست». ما دوستداران طبيعت هم ضمن مخالفت با كشيدن هرگونه ديوار در منطقه‌هاي حفاظت‌شده(!) خواستار آن هستيم كه برايمان توضيح دهند كه چگونه مي‌خواهند بدون ساخت‌و‌ساز و بدون آسيب‌رساني به گذرگاه تنگي كه جزيره را به منطقه بندر تركمن متصل مي‌كند و بدون تخريب و برهم زدن آرامش منطقه‌اي كه ايستگاه زمستانگذراني پرندگان مهاجر است، گردشگري را در آنجا توسعه دهند؟!
آيا نمي‌دانند كه «طبيعت‌گردي» به‌معناي دقيق و اصولي، نيازي به هيچ‌گونه دستكاري در طبيعت ندارد؟! و آيا نمي‌دانند كه گوشه‌هايي از ميهن بايد واقعا دور از دسترس انبوه جمعيت قرار گيرد تا طبيعت و زيستمندانش بتوانند به حداقلي از فضاي زيستي دسترسي داشته باشند؟ مسلم است كه خانم ابتكار، به اين نكته‌هاي بديهي اشراف دارد. ابتكار مي‌داند كه آشوراده بخشي از ميانكاله است كه در سال 1354به پناهگاه حيات وحش ارتقا يافته و هرگونه دخل و تصرفي در اين منطقه مغاير با معيارهاي بين‌المللي محيط‌زيست است. اكنون به‌نظر مي‌رسد كه عوامل ديگري در كار است كه موافقت سازمان حفاظت محيط‌زيست را با طرح خطرناك توسعه گردشگري در آشوراده اعلام كرده‌اند؛ طرحي كه ابتكاردر دولت دهم و زماني كه رياست كميته محيط‌زيست شوراي شهر را برعهده داشت، به‌شدت با آن مخالف بود.
آقاي روحاني، چه در هنگامه انتخابات و چه پس از آن، بارها بر ضرورت حفظ محيط‌زيست كه مهم‌ترين مسئله كشور است، تأكيد كرده‌اند. ابتكار هم در آن زمان در ميان «گزينه‌هاي ممكن» براي رياست سازمان حفاظت محيط‌زيست، از گزينه‌هاي مناسب بود. از اين‌رو، هنوز دوستداران طبيعت اميدوارانه به تغيير رفتار مديران كشور دلخوشند.
اكنون زمان آن است كه دولت با كشيدن خط بطلان بر هرگونه تغيير كاربري آشوراده و ابطال رؤياي ساخت «كيش دوم» و با اهتمام به رفع آسيب‌هايي كه هم‌اينك بر آشوراده و ميانكاله مي‌رود (دامداري بيش از ظرفيت، صيد و شكار غيرمجاز، خودرو سواري، راندن موتور در منطقه...) ثابت كند كه ما اشتباه نكرده‌ايم.