به گزارش مهر؛ آثار محمدمهدی رسولی در نمایشگاه نقاشی «احضاریه»تمامی آثار چهره‌هایی بودند که با ابزاری چون مداد و گواش، رنگ روغن و آبرنگ روی کاغذ، مقوا، بوم و چوب شکل گرفته بودند. چهره‌هایی حیران و پرسشگر که توضیحات کنار هر کدام گویی به نوعی شگفتی مخاطب و تعداد پرسش‌هایش را افزایش می‌داد.
همچنین به بهانه برپایی این نمایشگاه از گزیده نقاشی‌های محمدمهدی رسولی نیز در قالب یک کتاب رونمایی به عمل آمد.
محمدمهدی رسولی درباره این آثار گفت: این نمایشگاه عملا کارنامه 30 ساله‌ای از من است که از دهه 60 آغاز شده و تا هنوز و همچنان ادامه دارد. به نظر می‌رسد ضرورت دارد محتوای مورد پرداخت در این آثار همواره مورد توجه قرار بگیرد و هر بار با زبان تازه‌ای برای نسل‌های جدید به آن اشاره کنیم.
وی افزود: من به خودم می‌گویم، به کسی بَر نخورد. کسی فکر نکند تنها او به این نمایشگاه احضار شده است. این موضوع ضرورتی است که همواره باید به آن مراجعه کنیم تا رجعت اصلی صورت بگیرد.
این نقاش درباره جملات ظاهرا گنگی که به عنوان توضیح هر اثر کنار آن قرار گرفته توضیح داد: این بار این توضیحات شاعرانه نیستند و حتی ضدادبی هستند. ما بسیاری اوقات پشت ماسک ادبیات پنهان شده‌ایم و حقیقت و اصلی را که باید می‌بودیم پنهان کرده‌ایم. اکنون ماسک عجیب و غریب و تلخ و تیره‌ای از ما باقی مانده که چندان قابل اعتنا نیست. از این رو می‌گویم توضیحات ضدادبی است چون باید قدری تعارفات را کنار بزنیم و ببینیم چه اتفاقی دارد برایمان می‌افتد که اینقدر از همه چیز و قبل از همه از خودمان فاصله گرفته‌ایم.
رسولی در پاسخ به اینکه آیا نوشته‌های کنار آثار بعد از خلق آثار شکل گرفته‌اند یا او ابتدا مفهومی در نظر داشته و بعد براساس آن دست به تولید اثر زده، اظهار کرد: این‌ها توامان هستند و لحظاتی که کار می‌کنم در ذهن من قرار دارند. بنابراین نمی‌توانیم تقدم و تأخری برایشان در نظر بگیریم.
وی به بزرگ‌ترین اثر مجموعه اشاره و تأکید کرد: زمانی که این اثر را می‌ساختم مدام این جامعه موزاییک، آدم‌های پیچیده‌ای که هیچ کدام رنگ خودشان را ندارند در فکرم بودند و در عین حال این کلماتی را که کنار تابلوها به عنوان راهنما قرار گرفته‌اند زمزمه می‌کردم. مثل خیلی مسائل دیگری که ما درباره آنها به خودمان دروغ می‌گوییم این توضیحات هم خیلی ما را به کارها هدایت نمی‌کند و مصنوع ذهن ساختگی و دگرگون شده ما است.
این هنرمند تصریح کرد: می‌خواستم بگویم متاسفانه ما اینجا هم راستش را نمی‌گوییم و این عمده‌ترین مساله است. انگار آرام آرام به این نتیجه می‌رسیم که این من که با من هست از من نیست. این اعتراف اول خود من در این نمایشگاه است.
رسولی در پاسخ به اینکه آیا این آثار مخاطب خاصی دارد، گفت: به نظرم هرکسی که صبح بلند می‌شود و به هر دلیلی توی آینه نگاه می‌کند مخاطب من است. او نگاه می‌کند تا ظاهرا موهایش را صاف کند اما مخاطب من است از این رو که یک بار دیگر به او یادآوری می‌شود اصل موضوعی که در او شکل می‌گیرد یک بار دیگر اندیشه در خودش است. آینه این را صبح به صبح به ما می‌گوید. بنابراین هرکسی که گرایش دارد یک بار دیگر کاستی‌های خودش را ببیند مخاطب من است.
وی درباره آینه شکسته ابتدای نمایشگاه نیز اظهار کرد: شکست آینه کاری است که هر روز با انکار آنچه ما را محاصره کرده و بین ما و فطرتمان فاصله ایجاد می‌کنند اتفاق می‌افتد. این جستجو مدام ادامه دارد.
این برنامه‌ساز، درباره دور شدن از فضای برنامه‌سازی تلویزیون که به نوعی با حضور شهاب حسینی در نمایشگاه خاطرات آن از جمله آثار به یادماندنی چون «اکسیژن» زنده شد، بیان کرد: این فاصله‌ها خیلی دست خود آدم نیست اما شاید دوباره خبطی کنم و با تلویزیون کار کنم. باید دید چه اتفاقی می‌افتد. من تمام توانم را می‌کنم که فرار کنم اما اگر دُم به تله دادم جلو خواهم رفت.
رسولی ادامه داد: باید فضایی ایجاد شود تا با روحیه‌ام تطابق داشته باشد و مناسب عرضه حرف‌هایم باشد. قرار بود یکی دو سال پیش برنامه‌ای در شبکه دو بسازم اما شرایط آن بیشتر از جهت مالی فراهم نبود اما گویا به تازگی این امکان فراهم شده که در دوران آقای جعفری جلوه برنامه شکل بگیرد. به نظرم اتفاقات فوق‌العاده‌ای در راه است و جعفری جلوه با توجه به تجربه‌ای که با او در این سال‌ها دارم به نظر می‌رسد با حضور او شبکه دو تغییرات اساسی خواهد کرد و به عاقبت بخیری نزدیک‌تر می‌شود.
وی همچنین درباره غافلگیرکننده بودن دعوتنامه نمایشگاه که با عنوان «احضاریه» برای افراد ارسال شده نیز گفت: این حیرت برای دوستی که با دیدن دعوتنامه به نمایشگاه آمده و انطباق این حس با آثار باعث می‌شود ماندگاری حرفی که می‌خواهیم بزنیم بیشتر شود.
به گزارش مهر، نمایشگاه نقاشی «احضاریه» تا 15 دی ماه در گالری ساربان برپا است و علاقمندان بین ساعات 16 تا 20 می‌توانند از آثار بازدید کنند.