این موضوع به نوبه خود می‌تواند به کودکان سهم بیشتری از غذا و سایر منابع و از این طریق دوران کودکی طولانی‌تری را اعطا کند.
نتایج نشان می‌دهد این گرایش میکروبی اولین جمعیت‌های انسانی را به گونه‌ای حفظ کرده است که نسبت به تغییرات فاحش پایدار‌تر و انعطاف پذیر‌تر باشند.
گلن وب نویسنده همکار این مطالعه و یک ریاضیدان از دانشگاه وندربیلت می‌گوید: «اگر شما به ۳۰ تا ۴۰ هزار سال قبل باز گردید، تنها ۳۰ تا ۴۰ هزار نفر بر روی کره زمین زندگی می‌کردند که در افریقا، اروپا و بخشی از آسیا پراکنده شده بودند. پس آیا ما خوش شانس هستیم که الان اینجاییم؟ و یا ما به خاطر اینکه اجدادمان به اندازه کافی در کنترل کردن تغییرات محیطی و در مواجهه با بلایای طبیعی قدرتمند بوده‌اند زنده مانده‌ایم؟»
او می‌گوید این یافته‌ها نشان می‌دهد که انسان‌ها به این دلیل زنده مانده‌اند که یک جمعیت انسانی اجدادی کامل به اندازه کافی مقاوم بوده‌اند تا در محیط زیست زنده بمانند.
- نقش میکروبیوم
میکروبیوم جمعیتی متشکل از میکروارگانیسم‌های همزیست و بیماری‌زا است که در بدن انسان زندگی می‌کند.
برخی سنجش‌ها مشخص کرده‌اند که تعداد باکتری‌ها بدن انسان بیشتر از خود انسان است. تعداد سلول‌های باکتری در بدن بیشتر از تعداد سلول‌های انسانی و با نسبت ۱۰ به یک است.
دکتر مارتین بلیزر میکروب‌شناسی از مرکز پزشکی لانگون در دانشگاه نیویورک فکر کردن درباره اثرات باکتری بر روی ساختار سنی را شروع کرد. او متذکر شده است که باکتری معده‌ای به نام هلیکوباکتر پیلوری می‌تواند برای دهه‌های متمادی و بدون ایجاد هرگونه آسیبی به صورت همزیستی در دستگاه گوارش افراد زندگی کند، اما همچنین می‌تواند باعث بروز زخم‌های معده و یا سرطان معده شود، خطری که با افزایش سن احتمال بروز آن بیشتر است.
بلیزر می‌گوید:«این فکر به ذهن من خطور کرد که یک ارگانیسم همزیست واقعی، موجودی است که شما را هنگامی که زنده هستید، نگه می‌دارد، و در صورتی که مسن باشید، موجب مرگ شما می‌شود. این موضوع بر خلاف باکتری، خبر خوبی برای شما نیست.»
پژوهشگران می‌گویند این امکان وجود دارد که این باکتری‌ها از طریق دادن سهم بیشتری از غذا و منابع به کودکان به کاهش جمعیت افراد مسن کمک کرده‌اند. به عبارت دیگر باکتری‌ها، دوران کودکی فوق العاده طولانی‌تری را که انسان‌ها نسبت به سایر حیوانات تجربه می‌کنند، مقدور می‌کنند.
- مدل‌سازی باکتری
بلیزر و وب برای بررسی اثرات میکروبیوم بر روی انسان‌ها در طول افزایش سن یک مدل ریاضی برای شبیه‌سازی یک جمعیت اجدادی شکارگر-گردآور خلق کردند.
در این مدل آنها فرض کردند که جمعیت اجدادی حداکثر طول عمری مشابه با انسان‌های امروزی و حدود ۱۲۰ سال داشته‌اند (با وجود اینکه جمعیت شکاگر-گردآور اولیه به علت وجود عواملی نظیر بیماری‌های دوران کودکی، امکان بهبود نیافتن جراحت‌های بدنی و بیماری‌های میکروبی که در حال حاضر با آنتی‌بیوتیک‌ها درمان می‌شود، امید به زندگی کمتری نسبت به انسان‌های امروزی داشته‌اند).
مدل ایجاد شده افراد را در ۳ دسته نوجوان، افراد در سن تولید مثل و افرادی که سن باروری آنها گذشته است، گروه‌بندی کرد. سپس محققان نحوه تغییر جمعیت‌ها را بر اساس نرخ‌های متفاوت باروری و مرگ و میر بررسی کردند.
برای درک اثرات باکتری‌ها آنها عوامل مرگ و میر را همراه با انواع مختلفی از میکروب‌ها بهینه‌سازی کردند.
برای مثال در یکی از مدل‌ها، آنها میزان شیوع باکتری شیگلا که عامل بروز مسمومیت‌های غذایی هستند و می‌تواند باعث مرگ کودکان شود، را افزایش دادند. این کار باعث شد تا جمعیت مورد نظر با زوال مواجه شود.
آنها در مدل دیگری اثرات هلیکوباکتر پایلوری را که اغلب با افزایش سن افزایش می‌یابد را اضافه کردند. گروه متوجه شدند که اضافه کردن این اثرات موجب شکل‌گیری یک جمعیت پایدار می‌شود به طوری که اکثر مسن‌ترین افراد یکی پس از دیگری از بین رفتند. این موضوع به نوبه خود سهم بیشتری از غذا و منابع را دراختیار نوجوانان قرار می‌دهند و موجب رشد و پایداری بیشتر جمعیت می‌شود. برخلاف جمعیت‌های فاقد هلیکوباکتر پایلوری که سهم بیشتری از افراد مسن دارند و تدریجا کاهش پیدا می‌کنند.
این محاسبات پیشنهاد می‌کند که باکتری‌ها ممکن است طوری تکامل یافته باشند که افراد مسن‌تر را در جمعیت هدف قرار دهند.
پژوهشگران می‌گویند این وضعیت تنها به نفع جمعیت انسانی نیست، بلکه مهاجمان میکروبی نیز به همان میزان از آن سود می‌برند، چون میکروب‌ها وابسته به داشتن منبعی پایدار از میزبان‌ها برای آلوده کردن هستند.
این نتایج در تاریخ ۱۶ دسامبر ۲۰۱۴ در ژورنال mBio منتشر شده است.
منبع: LiveScience
ترجمه: محمد ملائکه