براساس گزارش ديسكاوري، دانشمندان دانشگاه ملي استراليا پس از بررسي دقيق رسوبات كف اقيانوس موفق به كشف ذرات كوچكي شدند كه منشا آنها اعماق فضا است،ذراتي كه حاوي مواد شيميايي هستند كه در فرايند انفجار ابرنواختري ايجاد مي‌شوند.
به گفته محققان، مقادير ناچيزي از رسوبات ايجاد شده از اين انفجارهاي دورافتاده از ميان كهكشان عبور كرده و روي زمين سقوط مي‌كنند. محققان با بررسي غبارهاي كيهاني متعلق به 25 ميليون سال پيش كه در بستر اقيانوس‌ها جا‌خوش كرده‌اند دريافتند ميزان عناصر سنگيني مانند پلوتونيوم و اورانيوم در اين رسوبات كمتر از حد انتظار است.
ابرنواخترها انفجارهايي قدرتمند هستند كه زماني رخ مي‌دهند كه عمر ستاره‌ها به پايان مي‌رسد. طي اين رويداد‌هاي قدرتمند، عناصر بسياري ايجاد مي‌شوند، از جمله عناصري مانند آهن، پتاسيم و ايديوم كه براي ايجاد حيات ضروري به شمار مي‌روند. با اين‌همه حتي عناصر سنگين‌تري مانند سرب و طلا عناصر راديواكتيوي مانند اورانيوم و پلوتونيوم نيز ممكن است در اين رويداد ايجاد شوند. اما به نظر مي‌آيد فرايند ايجاد عناصر سنگين در اين رويداد با نظريه‌هاي كنوني فيزيك اختري در تقابل باشند.
محققان دانشگاه استراليا با مطالعه روي نمونه رسوبات به دست آمده از بخشي از بستر اقيانوس آرام و بررسي ميزان پلوتونيوم 244، راديوايزوتوپي كه در اثر ابرنواختر ايجاد مي‌شود، متوجه نكته‌اي عجيب شدند، ميزان اين ايزوتوپ 100 برابر كمتر از ميزاني بود كه انتظار مي‌رفت.
اين ايزوتوپ داراي نيمه‌عمري برابر 81 ميليون سال است از اين رو يكي از بهترين شاخص‌ها براي تعيين تعداد ابرنواختراني به شمار مي‌رود كه در همين اواخر تاريخ كيهاني منفجر شده‌اند. از اين رو هر پلوتونيوم 244 كه روي زمين كشف شود، در اثر رويدادي انفجاري ايجاد شده كه به تازگي، يعني چند صد ميليون سال پيش، رخ داده‌است.
اما كمتر بودن ميزان اين عناصر سنگين با توجه به اينكه انفجارهاي ابرنواختري زيادي در اين اواخر رخ داده‌اند، نشان مي‌دهد مكانيزم شكل‌گيري متفاوتي در تشكيل اين ايزوتوپ دخيل است. دانشمندان احتمال مي‌دهند اين ايزوتوپ ممكن است محصول ابرنواختري غيراستاندارد و بسيار نادر، مانند تركيب دو ستاره نوتروني باشد.