وینت سرف (Vint" Cerf) در حال حاضر یکی از معاونان گوگل است. او معتقد است به مرور كه نرم‌افزارها و سخت افزارها از رده خارج مى‌شوند، ممكن است فايل‌هاى قديمى غيرقابل استفاده شوند. طورى كه نسل‌هاى آينده ندانند در قرن بيست و يكم چه گذشته است.
او اسم اين دوران را "عصر تاريك ديجيتال"گذاشته است. او مى‌گويد؛ نگران است يك روز سرانجام هرچه تصوير و نوشته روى کامپیوترهایمان ذخيره كرده‌ايم از بين برود.
بی‌بی‌سی در باره او می نویسد؛ سرف با كت و شلوار و جليقه شيك از چهره‌هاى اسطوره‌اى دنياى ارتباطات است. كسى است كه در تعريف شيوه انتقال بسته‌هاى اطلاعات در اينترنت نقشى اساسى داشته، و احتمالا تنها كسى است كه در گوگل كراوات مى‌زند.
سخنرانی او را در نشست ساليانه انجمن پيشبرد علم آمريكا در سن خوزه شنيدم و وقتى او را دیدم، اول به خاطر وجود اينترنت تشكر كردم. سرى به نشانه ادب خم كرد و با فروتنى گفت: "خوشحالم كه كارى از دستم برآمده است".
سرف این روزها درگير حل مسئله‌اى است كه به نظرش ممكن است تمام تاريخ بشر را از بين ببرد.
موضوع اين است كه اين روزها مهم‌ترين عكس‌هاى خانوادگى، خاطرات، زندگى و در واقع همه چيز به شكل تكه‌هاى ريز اطلاعات روى ديسك‌هاى سخت يا روى "ابر" ثبت می شوند. خطر چنین پدیده‌ای اين است كه با پيشرفت تكنولوژى، همه اين اطلاعات از قافله پرشتاب تغيير عقب بمانند و از دست بروند.
اين چيزى است كه وينت سرف را نگران كرده است. به گفته او؛ "خيلى نگران".
سرف مى‌گويد: "براى من و شما هم موارد شبيه اين پيش آمده است که نسخه جديد یک نرم افزار فايل‌هاى قديمى ما را باز نمى‌كند، چون سازگارى با گذشته در دنياى ديجيتال حتمى نيست.
"بنابراين اتفاقى كه مى‌تواند بيافتد اين است كه به مرور زمان آرشیوهای عظیم از داده‌های دیجیتال داشته باشیم که خودمان هم ندانیم چیست".
وینت سرف حال به دنبال این است که به شکلی همه نرم‌افزارها و سخت‌افزارها را حفظ کنیم که هیچ‌وقت از بین نروند، چیزی شبیه یک موزه، اما به‌طور دیجیتال، روی سرورها یا روی ابر... تحت عنوان نسخه خطی دیجیتال اجرا شود. اگر این طرح عملی شود، می‌توان امید داشت که خاطره‌های امروز ما برای نسل‌ها بعد هم قابل دسترسی باشد.
سرف در این باره توضیح می‌دهد و می گوید: "راه‌حل این است که از محتوا و نرم‌افزار و سیستم عامل، هم‌زمان با اشعه ایکس عکس بگیریم به‌علاوه توضیحی در مورد دستگاهی که می‌تواند این مجموعه را اجرا کند! بعد این‌ها را تا آینده بسیار دور نگه داریم. در حقیقت با عکسی که گرفته‌ایم، می‌شود در آینده گذشته را بازسازی کرد".
مسئله این است که باید شرکتی باشد که این خدمات را ارایه کند، و بعید است شرکتی صدها سال پابرجا باشد. بنابراین چطور می‌توانیم مطمئن باشیم خاطرات شخصی افراد یا اساسا تاریخ بشر در درازمدت حفظ می‌شود؟
و من به شوخی گفتم؛ حتی گوگل هم ممکن است در هزاره بعدی نباشد.
می‌خندد و می‌گوید: "حتما نیست. اما به نظرم جالب است که تصور کنیم سال ۳۰۰۰ میلادی است و شما چیزی را در گوگل جستجو کرده‌اید. این عکس اشعه ایکس است که می‌گویم باید از جایی به جای دیگر قابل انتقال باشد. بنابراین من باید بتوانم از ابر گوگل به یک ابر دیگر یا روی یک ماشین دیگر انتقال دهم.
- اینترنت: یک نمای درشت / اینترنت خوب یا بد / اینترنت و تغییر فرهنگی / عملیات اینترنت؛ گذشته، حال و آینده/ اینترنت در خدمت اطلاع رسانی
نکته دیگر این است که وقتی این تکه‌های اطلاعات را از جایی به جای دیگر می‌برید، همچنان بدانید چطور باید بازشان کنید که بخش‌های مختلفش معنی بدهد. این کار هم شدنی است، به شرط این‌که برای توضیح‌هایی (که در مورد آن عکس اشعه ایکس می‌دهیم) یک استاندارد مشخص تعریف کنیم".
او این سوال را مطرح می کند که: " چطور می‌توانیم مطمئن باشیم در آینده دور استانداردی را که امروز تعریف کرده‌ایم شناسایی می شود و این عکسی که با این دقت تهیه کرده‌ایم همچنان برای آیندگان معنی خواهد داد؟"
شیوه مورد نظر سرف، که به آن می‌گوید؛ "نسخه خطی دیجیتال" توسط ماهادف ساتیانارایانان در دانشگاه کارنگی ملون آمریکا پیاده شده است.
سرف می‌گوید: "هنوز این شیوه تکمیل نشده است، اما در کليت، آزموده شده و کار کرده است".