امسال نیز چون سال‌های گذشته وارد مجلس فاطمیه‌ای می‌شویم که پرچمدارش چون سال‌های طولانی آن شیخ اخلاق بود که با همان چهره نورانی و قلب مهربان و مطمئن، گویی همچنان در کنار در ورودی مجلس نشسته‌اند. سلام می‌کنیم و دستش را می‌بوسیم. عطر بهشتی همه جا پراکنده می‌شود. مجلس فاطمیه، بهشتی است که غمگین است. قطعه‌ای بهشتی است که با آه و درد و اشک ساخته شده است. مهدی فاطمه در این قطعه‌های بهشتی حضور تام دارند.
من، نفس گرم آن حضرت را احساس می‌کنم. مجلس همچنان با نام و یاد ایشان زنده است. حضرت آیت‌الله مهدوی کنی (ره) نیز در همین مجلس است. زنده زنده و من و همه آنان‌که حضور قلبی یافته‌اند و در آن مجلس شرکت کرده‌اند، با نفس وی زنده‌تر شده‌اند. یاد فاطمه (ع) همه را زنده می‌كند. زندگی در سایه آن حضرت است که معنا یافته است.
مجلس هنوز ادامه دارد. به پایان نمی‌رسد این مجلس. و من و مای شرکت‌کنندگان در سایه آن وجود نازنین همراه با مهدی فاطمه عزاداری می‌کنیم، برای سیده بهشت، برای فاطمه اطهر و برای ام ابیها (سلام الله علیها).
این اشک‌ها، تاریخ دارند. ریشه دارند و عمیق‌تر می‌شوند در دل‌های عاشقان. زمان، این اشک‌ها را نمی‌خشکاند، هرگز. و شعله‌های درد آن خاموش نمی‌شوند، هیچ‌گاه. ما فرزند درد و غم و اشک تاریخ خسته از ظلم و ستم‌ایم و با همین درد و اشک، جهان را با مهدی فاطمه به گلستان تبدیل خواهیم کرد. الیس الصبح بقریب.
مجلس هنوز پایان نیافته است. اشک‌هاي آیت‌الله مهدوی هنوز بر گونه‌های ایشان جاری است. چهره‌اش نورانی‌تر شده است. این مرد همیشه قطعه‌ای از نور بود. مؤمن یک وجود نورانی است. درد و درد و درد نیز ادامه دارد و من، صندلی وی را در کنار در ورودی مجلس می‌بینم که بر روی آن هنوز نشسته‌اند. حضور تام دارد این وجود نازنین. هنوز زندگی ادامه دارد و ما در سایه آیت‌الله همچنان در مجلس فاطمیه در کنار وی حضور داریم. مجلس فاطمیه با نام وی جاودان خواهد بود در دانشگاهی که به نام فرزند فاطمه (ع) بنیان‌گذاری شده است. آیت‌الله همچنان در کنار ما زنده است و ما با وی هر روز زنده‌تر می‌شویم.
*عضو هیئت علمی دانشگاه امام صادق (ع)