به گزارش فارس، تحقیقات اخیر نشان داد که ژن مرتبط با خطر توسعه اوتیسم با هوش بیشتر در افراد همراه است. این مطالعه که توسط محققان دانشگاه «ادینبورگ» و «کوئینزلند» انجام شد در مجله روانپزشکی منتشر شده است.
دکتر «تونی- کیم کلارک» در این باره اظهار داشت: یافته‌ها نشان می‌دهد که تنوع ژنتیکی که باعث افزایش خطر ابتلای اوتیسم است با توانایی‌های شناختی بهتر در افراد غیر مبتلا به اوتیسم مرتبط است.
به گفته محققان، رابطه بین هوش و اوتیسم هنوز روشن نیست. این تحقیقات همچنین نشان داد که تا 70 درصد افراد مبتلا به اوتیسم، ناتوانی فکری نیز داشته‌اند، اگرچه برخی از این افراد که اختلال داشته‌اند از حد متوسط، از هوش غیرکلامی بالاتری برخوردار بودند.
اوتیسم یک معلولیت رشدی است که با اختلال در کنش اجتماعی، ارتباطات کلامی و غیرکلامی و رفتار محدود و تکراری همراه است. نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از 3 سالگی بروز می‌کند و علّت اصلی آن ناشناخته است.
این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز درخودماندگی ندارد.
اوتیسم بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند.
هوش غیرکلامی افراد اجازه می‌دهد که آنها مشکلات پیچیده را از طریق مهارت‌های بصری که نیاز کم به استفاده از زبان و مهارت‌های استدلال عملی دارد را حل کنند.
کلارک افزود: از آنجایی که ما شروع کردیم تا بفهمیم که از چه طریق متغیرهای ژنتیک با تاثیر اوتیسم بر عملکرد مغز همراه می‌شود، به همین دلیل درک بیشتر از ماهیت هوش افراد مبتلا به اوتیسم را آغاز کردیم.
در این پژوهش حدود 10 هزار نفر از جمعیت عمومی اسکاتلند مورد بررسی قرار گرفت که افراد برای توانایی شناختی عمومی و حضور صفات DNA مورد آزمایش قرار گرفتند. دانشمندان کشف کردند افرادی که صفات ژنتیکی مرتبط با اوتیسم را داشته‌اند اما هرگز رشد اختلال نداشته‌اند به طور متوسط نمرات کمی بهتر در آزمون شناختی کسب کردند.
کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند.
این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری نیز دیده می‌شود.
در افراد مبتلا به اوتیسم حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است در حواس پنج‌گانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیرمعمول دیده شود. هستهٔ مرکزی اختلال در درخودماندگی، اختلال در ارتباط است.