محققان موفق به شناسایی یک گونه جدید از این پرنده وحشت شده‌اند که طولش 2/1 متر بوده و با نام علمی Lallawavis scagliai شناخته می‌شود.
شهرت این پرنده به خاطر منقار بلند و قلاب‌مانندش است که برای دریدن گوشت به کار می‌رود. این پرنده از تیره مرغان وحشت است که تا قبل از انقراض‌شان در 5/2 میلیون سال قبل، برترین شکارچی دوران در آمریکای جنوبی بودند.
این شکارچی و پرنده ترسناک، 5/3 میلیون سال قبل در جایی زندگی می‌کرد که شمال آرژانتین فعلی است و سنگواره 95 درصدی و تقریبا کامل آن در این منطقه کشف‌شده است.
اسکلت این گونه جدید، به دیرینه‌شناسان این امکان را می‌دهد تا بتوانند روی جزئیات بسیار ریز آناتومی آن مطالعه کنند. مطالعات اولیه انجام‌شده تابه‌حال جزئیات جدیدی از سیستم شنوایی این پرنده را مشخص کرده است.
«لارنس ویتمر» دیرینه‌شناس دانشگاه اوهایو دراین‌باره می‌گوید: «بسیار بعید است که کسی بتواند سنگواره کامل یک موجود را پیدا کند، چه برسد به یک پرنده.» این سنگواره که تنها بخش‌های کمی از استخوان‌های بال‌ها، پاشنه و نوک دوم کوتاهش گم‌شده، در سال ۲۰۱۰ از لابه‌لای رسوبات 5/3 میلیون ساله در شمال آرژانتین بیرون کشیده شد.
«L. scagliai، به‌احتمال‌زیاد در فضای بازی شبیه علفزار یا جنگل‌های کم‌پشت و خلوت با رودخانه‌های کوچک می‌زیسته است.» این حدس «فدریکو دگران‌هه» دیرینه‌شناس دانشگاه کوردوبای آرژانتین و محقق ارشد این مطالعه است.
آن‌طور که دگران‌هه و گروهش در مقاله جدیدی نوشته‌اند، گونه جدید به‌طور متوسط حدود ۱۸ کیلوگرم وزن داشته و بلندی قدش به 2/1 متر می‌رسیده است.
دگران‌هه در مقاله‌اش می‌نویسد که این ارقام، اندازه‌ای متوسط برای این گونه جدید از مرغ وحشت به شمار می‌روند، درحالی‌که حداقل یکی از دیگر اعضای این تیره تا دو متر بلندی و ۷۰ کیلوگرم وزن داشته است.
در این مقاله آمده برخلاف برخی پرندگان، بسیاری از مفاصل بین استخوان‌های این پرنده (مثل استخوان‌های جمجمه و اطراف منقار) به هم جوش‌خورده و کمتر از دیگر پرندگان انعطاف‌پذیر است، موضوعی که احتمالا به پرنده در گرفتن و دریدن شکارش کمک می‌کرده؛ اما جالب‌ترین بخش اطلاعات از سی‌تی‌اسکن گوش داخلی پرنده به‌دست‌آمده و طی آن مشخص‌شده که این پرنده می‌توانسته به‌سرعت سرش را بچرخاند که این قابلیت، احتمالا در مبارزه و شکار بسیار به کمکش می‌آمده.
درعین‌حال، اطلاعات حاصل از سی‌تی‌اسکن نشان می‌دهد که محدوده شنوایی این پرنده بین ۳۸۰ تا ۴۲۳۰ هرتز بوده است؛ یعنی چیزی برابر با محدوده نیمه راست کلید پیانو. این محدوده شنوایی بسیار قابل‌توجه است، چون شاید مشخص کند این پرنده چطور رد شکارش را می‌گرفته.
بررسی سنگواره کامل گونه یافت شده همچنان ادامه دارد و مطالعه روی ایزوتوپ‌های کربن و نیتروژن، احتمالا رژیم غذایی این پرنده را بیشتر مشخص خواهد کرد.
منبع:همشهري دانستنيها