به گزارش دويچه وله، طبق قراردادی که میان هند و بنگلادش امضا می‌شود، ۵۰ هزار نفر از ساکنان مناطق مرزی دو کشور، حق تصمیم‌گیری در مورد تابعیت هندی یا بنگلادشی را خواهند یافت.
وضعیتی که پس از جدایی بنگلادش از هند ایجاد شد، شرایطی نادر است. در امتداد مرز مشترک ۴ هزارکیلومتری دو کشور، ۱۶۲ ناحیه وجود دارد که مردمان آنها تاکنون تابعیت‌های دیگری داشته‌اند. ۱۱۱ دهکده واقع در خاک بنگلادش محل سکونت هندی‌ها و ۵۱ روستای دیگر، محل زندگی بنگلادشی‌هایی است که در پهنه جغرافیایی هند به سرمی‌برند. این عده، تا کنون فاقد تابعیت بوده و "بی‌وطن" محسوب می‌شدند.
اینک و پس از سال‌ها، مقامات دولتی دو کشور به توافقی در این زمینه رسیده‌اند. طرحی که ازسال ۱۹۷۴ دردست مذاکره بود، از سوی مجلس هند تصویب شده و به سکنه مناطق یاد شده، امکان این را می‌دهد که تابعیت مورد نظرشان را برگزینند.
با این مصوبه، حدود ۵۰ هزار بنگلادشی و هندی «بی‌وطن» و فاقد حقوق شهروندی، می‌توانند تابعیت مطلوب و محل زیست خود را شخصا تعیین کنند.
این ۱۶۲ منطقه، یادگار دوران استعمارند و کشمکشی پردامنه را طی سال‌ها بین هند و بنگلادش رقم زده‌اند. مناسبات دو کشور پس از آن به مسیر بهبود افتاد که نخست وزیر بنگلادش، پیشگیری از خطرات امنیتی علیه هند را تضمین کرد. خانم شیخ حسینه به مقامات هند اطمینان خاطر داده که جلوی تحرکات جدایی‌خواهان هندی با استفاده از نواحی مرزی بنگلادش را بگیرد.
در جریان سفر نارندرا مودی، علاوه بر امضای پیمان مربوط به حقوق شهروندی، قرارداد دیگری نیز میان هند و بنگلادش امضا خواهد شد. دو کشور از این پس همکاری‌های فشرده‌تری در زمینه‌های اقتصادی و امنیتی خواهند داشت.
بنگلادش درسال ۱۹۴۷ با عنوان پاکستان شرقی از هند جدا شد و درسال ۱۹۷۱ از پاکستان غربی (پاکستان كنوني) اعلام استقلال کرد.