در توصيف نتيجه اين انتخابات عنوان‌هاي زيادي گفته و نوشته شد؛ از شكست اردوغان تا پيروزي دمكراسي در تركيه، از برد ناتمام حزب عدالت و توسعه تا تعليق سياسي در تركيه. همه اينها به يك معني، تعريف درستي از نتيجه انتخابات اخير است. اما اين انتخابات تغييري فراتر از اينها در تركيه ايجاد كرد.
در 3سال گذشته تركيه صحنه شديدترين اعتراض‌هاي خياباني و رويارويي‌هاي سياسي بوده‌است كه هر كدامشان مي‌توانست باعث استعفا و سقوط دولت شود. از اعتراض‌ها به ساخت‌وساز در پارك گزي در استانبول كه چند‌ماه همه شهرهاي تركيه را به آتش كشيد تا عمليات گسترده پليس عليه دولتي‌هاي متهم به فساد كه به استعفاي چند وزير منجر شد و بعد اين عمليات به سمت خود پليس برگشت و فرماندهي آن را زير و رو كرد.
محور همه اين رويدادها و سيبل حمله آنها، شخص اردوغان بود. تعقيب و گريز رسانه‌ها با اردوغان و جنگ لفظي ميان اين دو طرف، هر روز او را در كانون يك جنجال تازه قرار مي‌داد. جنجالي كه با مشاركت فعالان شبكه‌هاي اجتماعي تركيه، در كمترين زمان ممكن جهاني مي‌شد. همين تحولات باعث شد كه نيويورك‌تايمز در آستانه انتخابات تركيه در سرمقاله‌اي اردوغان را يك ديكتاتور بخواند. اين بدبيني و جدال با شخص اردوغان تا آنجا پيش رفت كه در آستانه انتخابات بسياري در داخل و خارج تركيه تقلب و دستكاري در آرا به نفع حزب حاكم را پيش‌بيني مي‌كردند. اما چنين نشد. نتيجه اين انتخابات در واقع به ديكتاتوري اكثريت در تركيه پايان داد.
حزب حاكم عدالت و توسعه سوار بر موفقيت‌هاي اقتصادي‌اش كه واقعا زندگي مردم اين كشور را در يك دهه گذشته تغيير داده‌است، با شعار «برنده صاحب همه‌‌چيز است» همچون يك ماشين بدون توقف پيش مي‌رفت. راننده اين ماشين، شخص اردوغان بود. او جواب همه انتقادها را با تندترين كلام و با صداي بلند مي‌داد. تصويري از او يافت نمي‌شود كه چهره‌اش عبوس و عضلات صورتش منقبض نباشد. او به‌گونه‌اي رفتار مي‌كرد و حرف مي‌زد كه گويي تركيه، تركيه اردوغان است.
فرداي انتخابات در تركيه كورنومتري در رسانه‌ها و شبكه‌هاي اجتماعي دست به‌دست مي‌شد كه غيبت اردوغان را با ذكر روز و ساعت و ثانيه نشان مي‌داد. كسي كه روزي 3بار در تلويزيون حاضر مي‌شد، 3روز سكوت كرد و اين سكوت تيتر رسانه‌ها بود. اين روزها اردوغان به جاي شاخ و شانه كشيدن براي ديگران مقابل دوربين‌هاي تلويزيون، ساعت‌ها در اتاق‌هاي دربسته مشغول مذاكره با مخالفانش است. نتيجه اين انتخابات او را مجبور كرده «ديگران» را هم به رسميت بشناسد. اكنون ديگر او رقم زننده يكه و تنهاي سرنوشت سياسي خودش، حزبش و تركيه نيست. تركيه اردوغان تغيير كرده‌است و او بايد منتظر تصميم «ديگران» بماند.