به گزارش مهر؛ابوالقاسم سعیدی هنرمند پیشکسوت نقاش که این روزها نمایشگاه آثارش در گالری «شهریور» برپا است گفت: باید بگویم این اولین بار است که به صورت مستقل نمایشگاه نقاشی برگزار میکنم زیرا اساسا به نمایشگاه مستقل اعتقادی ندارم ولی آشنایی من با آقای زندی مدیر گالری تازه تاسیس شهریور باعث شد تصمیم بگیرم در آستانه ۹۰ سالگی چنین نمایشگاهی را دایر کنم. قرار است همکاری من با امیرحسین زندی بیشتر شود و همچنین مقرر شده موزه هنرهای معاصر نیز مروری بر آثارم داشته باشد که مساله توسط آقای ملانوروزی در حال بررسی است.
وی درباره نمایشگاه حاضر توضیح داد: در نمایشگاهم ۳۰ عدد تابلو به نمایش درآمده که ۲۶ تابلوی آن از مجموعه شخصی ام و چهار تابلو به صورت امانت از مجموعه دارها گرفته شده است. سه تابلو در سایز بزرگ است و همچنین آثار از دوره های مختلف زمانی انتخاب شده که قدیمی ترین آن مربوط به ۴۰ سال پیش است.
این هنرمند پیشکسوت با اشاره به سابقه آموزش نقاشی و رویکردش به این هنر بیان کرد: من از زمان کودکی نقاشی می کردم ولی حضور حرفهای در نقاشی را ابتدا در سال ۱۹۴۵ در یک سالن فرانسوی در پاریس به نام «پاییز» که بسیاری از پیشکسوتان و هنرمندان بزرگ آثار خودشان را در آن به نمایش گذاشته بودند، تجربه کردم. آن نمایشگاه به صورت گروهی برگزار می شد و از هنرمندان در دنیا دو یا سه اثر به نمایش در می آمد.
سعیدی درباره دلایل علاقهاش به حضور در نمایشگاههای گروهی به جای انفرادی عنوان کرد: من همیشه دلم می خواسته نقاشی هایم مورد تطبیق با دیگر آثار هنرمندان قرار بگیرد به همین دلیل نمایشگاههای گروهی را انتخاب میکنم. نشان دادن نقاشی هایم در یک نمایشگاه انفرادی برایم کاملا غریبه است ولی در نمایشگاه گروهی کارهای خودم را با دیگران میسنجم و در ارتباط با دیگر هنرمندان آگاه می شوم که کجای مسیر نقاشی قرار گرفته ام.
وی همچنین درباره سبک کارهایش توضیح داد: درست است که من در دوره های تاریخی زیست میکنم اما کار من ربطی به تاریخ ندارد. من با سوژه ای رو به رو هستم که از قدیم آمده و به نوعی نمودار حضور قدیم است. اگر سوژه درخت را انتخاب کرده ام برای این است که از یک طرف نقاشی و از طرف دیگر رابطه آن با پیدایش مطرح است و در آن صحبت از هستی موجودات است. می توانست سوژه ام انسان یا دیگر جانداران و یا هر چیز دیگری باشد، اما پیغامی که از درخت می گرفتم متفاوت بود.
سعیدی در مورد نگاهش به نقاشی گفت: «پل سزان» که به عنوان کلید مدرنتیه از او نام می برند پای کوهی می نشست و در نقاشیاش از کوه کپی بر می داشت و خود را به نوعی مطیع طبیعت می دانست اما برای من یک بار نشده که از یک درخت و یا کوه یا منظره ای کپی کنم. نقاشی من کاملا تحلیلی و مفهومی است. تخیلی پشت نقاشی هایم است مبنی بر اینکه ما از کجا آمده ایم و به کجا خواهیم رفت، نه یک ذهنیت عینی یا نشان دادن تصور که در آن عینیت موجود باشد.
این هنرمند نقاش که تاکنون نمایشگاههای مختلفی در کشورهای جهان برپا کرده است همچنین درباره سوژه «درخت» در نقاشیهایش بیان کرد: در مورد سوژه درخت که نمودار هستی را مجسم می کند بیشتر آن را می نویسم تا بکشم مثل یک نویسنده که یک فضای دلهره و خوش یمن و یا فضای با شکوهی را با کلمه نشان می دهد. من با کمپوزیسیون و ابزار نقاشی، طرح و ترکیب بندی درخت را می نویسم. پشت این سبک نقاشی بیان و نگرشی است که کاردانی هنری محسوب می شود.
وی افزود: مانند یک بنا، نجار یا حتی یک موزیسین که از وسایل کار خود شناخت کامل دارد، یک نقاش هم باید وسایل کارش را از جمله قلمو، کمپوزیسیون، سبکی و سنگی، سردی و گرمی رنگها را بشناسد. موزیسین با صداها کار می کند و می داند کجا صداها را بشکند و یا نرم کند نقاش هم اینگونه است. من در کارم به موسیقی دلبستگی دارم، گاهی اوقات یک نقاشی کپی یک جمله موسیقی است. یک جمله موسیقی به واسطه هویتی که دارد در زمان جاریست و مخاطب را با خود همراه میکند، در نقاشی های من همین تفکر شکل گرفته است. من در کارهایم قصد دارم درخت را به عنوان زبان به کار بگیرم. زبان نقاشی، زبان رقص، زبان نوشتن؛ همانطور که زبان محاوره را صحبت می کنیم و آن را یاد گرفته ایم. هدف من از به کارگیری این زبان آموزش آن به مخاطبان است.
این هنرمند پیشکسوت در پایان صحبتهایش و در پاسخ به این پرسش که آیا این سبک از نقاشی را آموزش می دهد یا خیر؟ گفت: من می دانم که آموزش دادن کار آسانی نیست. نقاشی زبان خودش را دارد و با گفتن یا نوشتن درباره آن نمی توانم بطور کامل ایده خودم را انتقال دهم. باید یک نقاشی تجزیه و تحلیل شود. یک نقاشی زبان خودش را دارد و هر کس بر اساس تجربه هایش باید این زبان را بیاموزد.
علاقمندان برای بازدید از نمایشگاه آثار ابوالقاسم سعیدی می توانند از ۲۲ خرداد به مدت یک ماه به گالری شهریور به نشانی تهران، الهیه، خیابان خزر شمالی، بن بست هرمز پلاک ۹ مراجعه کنند.