مردم اين روستا كه در حاشيه رود كشكان در نزديكي شهر معمولان از توابع استان لرستان قرار دارد، براي تأمين مايحتاج روزانه بايد به شهر معمولان بروند كه در طرف ديگر رود است. اين مسير با استفاده از «گرگر» يك كيلومتر و درصورت استفاده از جاده ۴كيلومتر است؛ ضمن اينكه براي تردد در اين مسير بايد ۸ هزار تومان هم كرايه خودرو بدهند.
گرگر (وسيله‌اي كه روي يك سيم فلزي سوار است و به دو طرف آن قرقره‌اي وصل شده) تا‌كنون انگشت ۲۰ نفر از اهالي روستا را قطع كرده است. اصلي‌ترين قربانيان اين وسيله كودكاني هستند كه براي تحصيل و يا خريد روزانه به شهر معمولان مي‌روند. براي روستايياني كه مزد روزانه‌شان در جاليز خيار گاهي 15هزار تومان هم نمي‌شود، پرداخت ۸هزار تومان كرايه راه هزينه زيادي است. بنابراين خيلي‌ها از اين راه به شهر مي‌روند.
- پايان تا پاييز
پس از رسانه‌اي شدن مشكل مردم اين منطقه، قرار بود مشكل آنها در اسرع وقت حل شود كه البته هنوز اين اتفاق نيفتاده است. عباس محمودي بخشدار معمولان در گفت‌وگو با همشهري مي‌گويد: «اعتبار مورد نياز براي ساخت اين پل پرداخت شده و عمليات ساخت آن در حال پيشرفت است و تا‌كنون ۷۰ درصد از عرشه پل توسط ماشين‌سازي لرستان ساخته شده. پيمانكار پروژه وعده راه‌اندازي اين پل را هفته دولت اعلام كرده است ولي از آنجا كه پروژه يكساله است ان‌شاءالله در پاييز كار تمام خواهد شد.»
براي ساخت عرشه پل قرارداد يك ميليارد توماني بسته و تا‌كنون ۴۰۰ميليون آن هزينه شده است. كل هزينه ساخت پل ۲ميليارد و ۲۴۵ميليون تومان است كه مراحل تخصيص آن انجام شده است.پيش از اين 2.3ميليارد ريال براي ساخت پل عابر اين روستا هزينه شده بود، ولي ساخت سازه پل بيش از پايه‌هاي آن جلو نرفت.
اهالي بعد از سال‌ها، شاهد جمع كردن بقاياي سازه نيمه كاره بودند بدون اينكه پلي براي عبور و مرور برقرار شود. بخشدار معمولان درباره آن پل نيمه كاره توضيح مي‌دهد: «قبلا قرار بود كه پل عابر براي روستا ساخته شود و براي ساخت آن هزينه زيادي شد ولي استانداري و فرمانداري به اين نتيجه رسيدند كه پل ماشين رو بزنند كه براي آينده توسعه شهر معمولان از سمت غرب نيز مفيد باشد.» حالا نه از پل ماشين رو خبري هست، نه از همان پل معمولي براي عبور و مردم معمولان بايد چند‌ماه ديگر هم صبر كنند.