بسياري از كساني كه براي گذراندن تعطيلات به مازندران سفر مي‌كنند، برخورد آن‌چناني با فرهنگ و آداب زندگي مردم آن ندارند.
شهرها و روستاهاي مازندران سال‌هاست كه تغيير چهره داده‌اند و ديگر خبري از سبك زندگي قديم در آنها نمي‌بينيد. اما شهرستان سوادكوه در اين استان، هنوز سرشار از زندگي و فرهنگ سنتي است.
منطقه‌اي كه در زيبايي مثال‌زدني است و جنگل‌ها و دشت‌هاي آن هوش از سر بيننده مي‌برد.
طبق يافته‌هاي باستان‌شناسي، اين منطقه كه در ناحیه البرز مرکزی قرار گرفته، جزو «تبرستان» كهن بوده و مورخين ايراني و يوناني چون «ابن‌اسفنديار» و «استرابون» از آن با نام «فرشوادگر» ياد كرده‌اند.
اين نام كه در «اوستا» هم ذكر شده از واژه‌های تبری «فرش» به معنی دشت و جلگه، «واد» به معنای کوه و «گر» به معنی دریا آمده است.
البته در اسناد كهن اين منطقه با عناويني چون «پتشخوارگر» و «پتشخرگر» نيز ياد شده است.
حالا سوادكوه، در تقسيمات جغرافيايي، درجوار شهرستان‌هاي ساري، بابل و قائمشهر، در جنوب استان مازندران قرار گرفته و چهار شهر و شش دهستان دارد.
تصاويري كه در اين شماره از «مردم ايران» ماهنامه «سرزمين‌من» مي‌بينيد، حاصل چهار سال عكاسي از منطقه سوادكوه است.
پيش از اين در اين بخش از مجله، زندگي در استان‌هاي كردستان، گيلان، سيستان و بلوچستان، خوزستان، قزوين، هرمزگان و برخي ديگر از مناطق ايران را ديده‌ايد و حالا نوبت به منطقه سوادكوه در مازندران رسيده است.
متن و عكس: محمد رضايي/منبع:همشهري‌سرزمين من