تسنيم نوشت: اسماعیل نجار در پاسخ به این پرسش که اگر در هر لحظه ای تهران زلزله بیایید واقعاً می‌توانید پاسخگو باشید، اظهار کرد: خیر، من امیدواریم خداوند ما را با چنین حوادثی امتحان نکند، واقعاً کار سختی است، حادثه بسیار بزرگی ممکن است اتفاق بیافتد، بنده این نکته را همیشه به هموطنانمان یادآوری می‌کنم که آموزش باید حرف نخست را بزند، امدادگر اصلی؛ باقیمانده از هر خانواده خواهد بود یعنی مهمترین، اساسی ترین و اصولی ترین کار این است که افراد خانواده آموزش‌های لازم را در این زمینه فراگیرند زیرا آنکسی که زنده می‌ماند می‌تواند کمک کند.
وی در پاسخ به این سئوال که شما خودتان از اصول کمک‌های اولیه آگاه هستید؟ به هر حال نابلد هم نیستم یعنی اینطور نیست که صفر صفر باشم، ولی می‌خواهم این مسئله را عنوان کنم افراد باید بتوانند با فراگرفتن آموزش‌های لازم در ساعات اولیه حادثه به کمک بیایند، وگرنه هلال احمر با همه آمادگی‌های که دارد اگر حادثه ای در نقطه ای رخ بدهد بخواهد استان‌های معین را فراخوان و اعزام کند، زمانبر خواهد بود.
نجار تصریح کرد: نکته بعدی در بحث تهران مربوط به امکانات است، مثلاً یک زمانی خشت و گل فرو می‌ریزد، با کلنگ آواربرداری قابل اقدام است تا فرد زیر آوار خارج کرد اما واقعاً زیر این سازه‌های تهران اگر اتفاقی بیافتد با این آهن آلات و این امکانات ساختمانی حادثه ای رخ دهد آیا می‌توانیم با تجهیزات موجود کاری کینم؟ مسلماً مقدور نیست! امروز شاهد هستیم در شرایطی یک ساختمان بر اثر گود برداری نامناسب فرو می‌ریزد و هیچ مسیر عبوری نیز بسته نشده است، چند روز طول می‌کشد تمام تجهیزات را بسیج کنیم تا مصدومان را در بیاوریم.
بدترین نقطه لرزه خیز تهران
رئیس سازمان مدیریت بحران کشور درپاسخ به این پرسش که بدترین نقطه لرزه خیز تهران که مردم ساکن آن باید دقت و احتیاط بیشتری کنند، کجاست؟ عنوان کرد: همه مردم در تمام مناطق تهران باید حواس‌شان باشد.
نجار در پاسخ به سئوالی دیگر مبنی بر اینکه چه تعداد از مسئولان کشور آموزش‌های کمک‌های اولیه در حوادث را می‌دانند، بیان داشت: حقیقتش آمار و ارقامی که عنوان می‌کنند آموزش دادند زیاد است ولی بعید می‌دانم خیلی‌ها بلد باشند.
معاون وزیر کشور خاطرنشان کرد: اما نکته حائز اهمیت این است که ما آموزش‌ها را به طور جد شروع کردیم و دنبال این هستیم در وهله نخست مسئولان و در مرحله دوم به طور همزمان مردم آموزش‌ها را فراگیرند، به هر حال مردم رسانه‌های عمومی هستند و باید وارد گود شوند، امروز شاهد آن هستیم وقتی یک زلزله ای رخ می‌دهد مردم یا حسین کننان مطالبه چادر می‌کنند ولی طی سفری که به ژاپن داشتم مشاهده کردم که آنها با چادر خودروهایشان و یا با پارچه‌ای سرپناه درست می‌کنند، پس مردم آنجا آموزش دیدند که نباید منتظر بمانند تا کسی برای آنها چادر سرپناه بیاورد، یا بطری‌های آب را به عنوان اشغال دور نمی‌ریزند بلکه برای درست کردن میز و صندلی استفاده می‌کنند و بنده این نوع صندلی‌ها را دیدم بطوریکه می‌توانستم با همین وزنم روی آن بنشینم. بنابراین رویکرد و نگاه باید تغییر کند تا بتوانیم به یک وضعیت مطلوب برای مقابله با حوادثی همچون زلزله پیش برویم وگرنه با وضعیت کنونی واقعا نگران کننده است.