مهر نوشت: هفتم جولای به عنوان آخرین روز تمدید یک هفته ای مذاکرات هسته ای به میانه خود رسیده بود که فدریکا موگرینی به میان خبرنگاران مشتاق در مقابل هتل کوبورگ آمد و گفت: به سخت‌ترین مرحله مذاکرات وارد شدیم.
وی ادامه داد: ما به دنبال تمدید نیستیم اما پنجره انعطاف پذیری همچنان باز است و نمی‌خواهیم پنجره دیگری باز کنیم.
موگرینی همچنین گفت: رفتن برخی وزرا به مفهوم توقف مذاکرات نیست و کار بر روی متن همچنان ادامه دارد. علی رغم رفتن وزرا، من در وین خواهم ماند.
پس از سخنان مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، سرگئی لاوروف وزیرخارجه روسیه اولین مقامی بود که کوبورگ را ترک کرد. وی در هنگام خروج عنوان کرد: کار به جلو پیش می‌رود.
فابیوس فرانسوی وزیر بعدی بود که موقع خروج از هتل مذاکرات گفت: مذاکره هسته ای با ایران ساده نیست. خصوصا که طرفین در دوره هایی تنش های بسیاری داشته اند.
وی مسئله تحقیق و توسعه، تحریم ها و پی ام دی را مهمترین موضوعات برای فرانسه در توافق احتمالی دانست.
سه شنبه گذشته بود که با فرا رسیدن ۳۰ ژوئن- مهلت نهایی ۷ ماه تمدید برنامه اقدام مشترک ژنو- اتحادیه اروپا با صدور بیانیه ای تعلیق تحریم های خود را یک هفته تمدید کرد. اما همه اینجا در وین، ابراز امیدواری می کردند که کار زودتر از یک هفته جمع شود و طرفین به توافق جامع برسند.
اما چه شد که نه زودتر از هفتم، که حتی این روز هم آمد و رو به پایان نهاد درحالی که گفتگوها حداقل برای ۳ روز دیگر تمدید شده است.
اما به راستی چرا توافق نمی شود؟ راز تمدید در پی تمدید چیست؟
در این زمینه می توان به موارد زیر اشاره کرد، به بیان دیگر علل اصلی عدم جمع بندی مذاکرات را می توان اجمالا چنین عنوان نمود:
۱- طرف مقابل خصوصا چهار کشور آمریکا، انگلیس، فرانسه و آلمان دلبستگی شدید و عجیبی به تحریم ها دارند. آنها بر اساس ذات زیاده خواهشان از تحریم همواره به عنوان ابزاری برای مقابله با پیشرفت کشورهای مستقل استفاده کرده اند و اکنون توانایی تصمیم گیری نهایی و سخت برای رفع تحریم ها را ندارند.
۲- در این میان شورای امنیت جایگاه ویژه برای تحقق خواسته های آنها ایفا می کند لذا طرف مقابل می خواهد بیشترین بهره را از این نهاد به اصطلاح بین المللی ببرد، آنها نمی خواهند براحتی از قطعنامه های قبلی ظالمانه ای که در حق ملت ایران صادر کرده اند، بگذرند و از طرفی هم بر سر محتوای قطعنامه جدید شورای امنیت برای لغو تحریم ها سخت گیری می کنند و حاضر به اعطای حقوق حقه ملت ایران نیستند.
۳- البته شش کشور طرف مقابل جمهوری اسلامی موضع واحدی هم ندارند و بر خلاف ایران که صدای واحدی در خصوص اصل مذاکرات و خطوط قرمزش از آن بیرون می آید، اختلافات جدی با یکدیگر دارند و در توافق احتمالی منافع حداکثری خودشان را جستجو می کنند. در واقع اکنون عدم اجماع و جمع بندی واحد در میان اعضای ۱+۵ به معضلی جدی در میان آنها بدل شده که ساعات زیادی از وقت وزرای خارجه شان در ۲۴ ساعت گذشته به حل و فصل آن اختصاص داشت. خبرها از عدم موفقیت آنها در کاهش این چندصدایی حکایت دارد.
بی شک الان زمان آن رسیده است که اعضای ۱+۵ تصمیم سخت خود را بلاخره بگیرند. آنها اگر ذکاوت داشته باشند تا الان فهمیده اند که ابزار تحریم به شدت ناکارآمد بوده و برای خودشان هزینه زا است. آنها باید بنا به گفته موگرینی اراده سیاسی را با تصمیم های سیاسی اجرایی کند.
تردیدی نیست که استقامات هیئت مذاکره کننده کشورمان برای حصول توافق خوب که مانع تحقق خواسته های بی حساب طرف مقابل شده، اقدام به جا و شایسته ای است که پشتیبانی همگانی را در ایران به دنبال دارد. قطعا «نه» گفتن ظریف و یارانش به «توافق بد» و «دست خالی» به تهران بازگشتن، چیزی از ارزش های این فرزندان شجاع، امین، غیور و متدین انقلاب کم نمی کند.