خبری از هیاهو و شلوغی شهر نیست؛ فقط چند کیلومتر آن‌سوتر از پايتخت، در چند قدمی كلانشهر تهران، جایی به دور از زندگی شهری، يكي از مهم‌ترين پارك‌هاي ملي ايران وجود دارد؛ جايي كه به‌تمامي می‌توان حضور طبیعت را حس کرد.
اینجا پارک ملی خجیر است؛ منطقه‌اي كه از سا‌ل‌ها قبل قرق سلطنتي بوده و تا امروز هم عنوان حفاظت شده را با خود دارد.
منطقه‌اي كه در گذشته زیستگاه پلنگ ایرانی بوده و گرچه حالا ردپايي از جمعيت آنها در منطقه باقي مانده، اما هنوز هم پارك ملي خجير مامن جانوران و گياهان زيادي است.
خجیر پناهگاهی است برای حفظ بازماندگانی از حیات‌وحش که حضور حتی یکی از آنها هم در ايران غنیمت است.
منطقه‌ای امن برای گیاهانی که از لابه‌لای ردپای گوسفندان اهلی جان سالم به در برده و در میان تپه‌ماهورها رخ می‌نمایند. اینجا هنوز چشمی در انتظار نجات است و دستی به دامان برای بقا. اینجا مرزی میان هیاهو و آرامش است.
جايي كه يك روز را براي كاوش در آن انتخاب كرديم تا با گوشه‌اي از شگفتي‌هاي طبيعي ايران در نزديكي پايتخت آشنا شويم
«صبح به اينجا رسيديم براي شكار آهو.
رفتم نزدیک سه‌پایه و با تفنگ ابوالقاسم‌بیک تیر انداختم، خورد نیافتاد، رفت توی یک دره کوچک‌تری توی نی‌ها خوابید.
رفتیم دیدیم خوابیده است، دوباره برخاست از دور زدم...» اين را ناصرالدین‌شاه در تاريخ 26ربیع‌الاول در روزنامه خاطرات اعتمادالسلطنه گفته است.
جايي كه او برای شكار به «دوشان تپه» يعني به یکی از شکارگاه‌های اطراف تهران و نزدیک خجير آمده است. بقایای کومه ناصری در میان تپه‌های مجموعه سرخه‌حصار و خجیر گواهی بر شکارگری این شاه قجری است.
منطقه حفاظت‌شده خجیر در انتهای شرق تهران قرار گرفته و از کوهستان‌های بلند و تپه ماهورهای مرتفع و نیمه مرتفع تشکیل شده است که ارتفاع آن از ۱۲۰۰ متر تا ۲۱۳۸ متر متغیر است.
خجير، يكي از مهم‌ترين شكارگاه‌هاي به‌جامانده از شاهان ايران است. منطقه‌اي امن كه به دليل قدمت حفاظت از آن، عنوان يكي از قديمي‌ترين مناطق حفاظت شده در جهان را با خود به همراه دارد.
متن: آمنه هراتيان/عكس: روح‌الله عبادي
منبع:همشهري سرزمين من