براساس گزارش ديسكاوري، با اين‌همه سوهو در طول 20 سال پاييدن خورشيد، به صورت اتفاقي توانسته از شيرجه‌هاي مرگبار دنباله‌دارهاي زيادي به سوي خورشيد عكسبرداري كند: دنباله‌دار لاوجوي در سال 2011، دنباله‌دار ايزون در سال 2013 و تقريبا سه هزار دنباله‌دار ديگر.
آمار رسمي رصد‌هاي دنبالهدارها توسط سوهو دست كم درحدود دو هزار و 990 اعلام شده‌است، و كارل باتامز مسئول هماهنگي پروژه‌ها در لابراتوار پژوهشي نيروي دريايي كه در پروژه سوهو نيز همكاري دارد، تخمين زده كه تا چند هفته ديگر تعداد دنبالهدارها به سه هزار برسد.
به گفته وي بيشتر اين دنبالهدارها توسط اخترشناسان آماتور و در رصد‌هاي اوقات فراغت آنها كشف شده‌اند. باتامز مي‌گويد يك سوم از اين دنبالهدارها توسط پنج تا 6 نفر اخترشناس آماتور كشف شده‌اند و بقيه آنها نيز به صورت اتفاقي توسط سوهو مشاهده شده‌اند.
آنچه سوهو را نسبت به ديگر فضاپيماهاي نظاره‌گر خورشيد متفاوت مي‌سازد كرونوگراف آن است كه مي‌تواند تشعشعات مزاحم خورشيد را مسدود كند، به اين شكل سوهو به راحتي در خط ميان زمين و خورشيد قرار گرفته و امكان رصد مستقيم دنبالهدارها و خورشيد را فراهم آورده‌است.
بيشتر اين دنبالهدارها از سوي گروهي از دنبالهدارها به نام كروتز به سمت خورشيد مي‌آيند. گروه دنباله‌دارهاي كروتز به نظر بقاياي دنباله‌داري بزرگ هستند كه در سال 1106 متلاشي شده‌است. اين دنبالهدارها از حضيض خورشيدي كوتاهي برخوردارند. و به دليل كوچكي و نزديكي‌شان به خورشيد تنها يكي از آنها توانست عبور از نزديكي خورشيد را تاب بياورد، و دنباله‌دار لاوجوي نيز كه در سال 2011 از نزديكي خورشيد عبور كرد در طول دو هفته متلاشي شد.
سوهو در وضعيت عملياتي مناسبي به سر مي‌برد و به اندازه‌اي سوخت در اختيار دارد تا بتواند براي چندين دهه به عملياتش ادامه دهد. ناسا و آژانس فضايي اروپا نيز به پشتيباني مالي خود از اين پروژه ادامه مي‌دهند، اما به نظر نمي‌آيد براي آينده ماموريت جديدي براي شكار دنبالهدارها در سر داشته‌باشند.