به گزارش ايسنا، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، جریان تازه‌ای در مجسمه‌سازی ایران آغاز شد. یکی از کسانی که در این عرصه، نوآوری و سبک خاصی داشت، علی قهاری کرمانی بود. اندکی پس از پیروزی انقلاب، مجسمه‌ی «زکریای رازی» ساخته این هنرمند، در یکی از میدان‌های شهر تهران نصب شد.
علی قهاری کرمانی، مجسمه‌ساز، طراح و نقاش ایرانی در سال 1305 در کرمان متولد شد. او از هنرآموزان هنرستان کمال‌الملک بود و در ابتدای ورودش به هنرستان، نقاشی و طراحی را از حسین بهزاد و اسماعیل آشتیانی آموخت. بعدها وقتی به درجه استادی رسید برای تدریس به همان‌جا برگشت. او در رشته‌های نقاشی، مجسمه‌سازی و طراحی، استاد بود و تدریس می‌کرد. قهاری یکی از کسانی بود که موفق شد تعداد زیادی هنرجو را در رشته مجسمه‌سازی تعلیم دهد.
فعالیت‌های این هنرمند در سال‌های نخست دهه 30 خورشیدی، تدریس در هنرستان و ساخت مجسمه‌های متعدد بود، اما این فعالیت‌ها روح بلندپرواز او را راضی نمی‌کرد. به همین دلیل، به اروپا سفر کرد و دو سال در آلمان، دوره‌های مجسمه‌سازی و ریخته‌گری را گذراند. همین تجربه باعث شد پس از بازگشت به ایران، نخستین کارگاه مجسمه‌سازی را برپا کند.
قهاری را یکی از هنرمندان تأثیرگذار در مجسمه‌سازی دوران معاصر می‌دانند. او علاوه بر توجه به مجسمه‌سازی مدرن، به شیوه‌های کهن و قدیمی این هنر هم نگاه ویژه‌ای داشت. یکی از کارهای او در این زمینه، احیای شیوه «موم گمشده» در ریخته‌گری بود. قهاری مجسمه‌های زیادی با این شیوه ساخت. این شیوه که یکی از قدیمی‌ترین هنرها برای ساخت مجسمه بود توسط قهاری احیا شد و دیگر نیازی نبود مجسمه‌سازان آثار خود را برای برنزه کردن به اروپا بفرستند.
حمید شانس - هنرمند مجسمه‌ساز - درباره‌ی شخصیت هنری قهاری و جایگاه آثارش در زمینه مجسمه‌سازی، اظهار کرد: آثار قهاری کرمانی بخش ناگسستنی از تاریخ مجسمه‌سازی ایران هستند. شیوه‌ی کار و نگاهش به این هنر طوری بود که منحصر به خودش بود. ما در عصری زندگی می‌کنیم که به‌خاطر دیجیتالی شدن زندگی، نگران خاموشی و از بین رفت برخی اطلاعات هستیم و آثار هنری می‌توانند نوعی از اطلاعاتی باشند که باید آن‌ها را حفظ و نگهداری کرد.
او ادامه داد: بیش از سه دهه است که مجسمه‌سازها در ایران، در کمترین تعداد هستند. بنابراین تفاوت کار دو هنرمند، تفاوت کار انفرادی دو نفر نیست، بلکه تفاوت دو نسل است. در مجسمه‌سازی فیگوراتیو ایرانی سه هنرمند هستند که هر کدام ویژگی‌های خاص خود را دارند؛ یکی از آن‌ها ابوالحسن صدیقی است که با شیوه‌ی نئوکلاسیک دست به ساختن مجسمه مفاخر علمی می‌زند. نفر دوم علی‌اکبر صنعتی است که کارهایش تلفیقی از رئالیسم و رمانتیسیسم بود و نفر سوم شاگرد او یعنی علی قهاری کرمانی است که به سبک هنرمندان امپرسیونیسم کار می‌کرد.
این مجسمه‌ساز همچنین گفت: قهاری کرمانی از شاگردان علی‌اکبر صنعتی بود که همراه او از کرمان به تهران آمد و در ساخت موزه‌ی صنعتی همراه استادش بود. آن‌طور که خودش تعریف می‌کرد، آن‌ها در شرایط سخت کار می‌کردند. نگاه قهاری به هنر، تفاوت‌هایی با نگاه استادش داشت و بیشترین توجه او به اثر هنری بود تا چیز دیگر.
شانس درباره‌ی آثار مهم قهاری نیز اظهار کرد: مجسمه‌ی رازی، شهریار، عطار و خواجوی کرمانی از معروف‌ترین آثار این هنرمند هستند.
قهاری سوم شهریورماه 1378 به‌دلیل نارسایی و اختلال شدید تنفسی درگذشت.