به گزارش یلنا، مجید ملانوروزی، مدیرکل مرکز هنرهای تجسمی، با ارائه توضیحاتی درباره دلایل و چگونگی خروج ۲۷ اثر از انبار این مرکز اظهار کرد: اگر آثار در موزه هنرهای معاصر باشد خروج آنها بدون نظر مستقیم رئیس امکان‌پذیر نیست. اما تابلوها در دست جمع‌دار انبار بود که متاسفانه در امانت خیانت کرد و آنها را با اراده خودش به فروش رساند که این آثار پس از انجام پیگیری‌های لازم بازگردانده شد.
مدیرکل مرکز هنرهای تجسمی در پاسخ به این سوال که این تعداد تابلو چطور می‌تواند به دور از چشم مسئولان خارج شده باشد؟ بیان کرد: امین انبار تصور می‌کرد کسی از اتفاق با خبر نمی‌شود و به نوعی می‌توان گفت تصمیمی کاملا ناشیانه گرفت که بعد از پیگیری‌های قضایی و انتظامی کار تمام شد و فرد مورد نظر به عمل اشتباه خود اعتراف کرد.
ملانوروزی همچنین در پاسخ به این سوال که مبالغ پرداخت شده در قبال این آثار چطور بازگردانده شد، توضیح داد: تمام افرادی که اقدام به خرید این آثار کردند طی تماس‌هایی با یکدیگر مبالغ را بازگردانده و شرایطی به‌وجود آمد تا مبالغ به دست خریداران رسید.
او در همین رابطه خاطرنشان کرد: این اتفاق نشان می‌دهد سرقت آثار تجسمی و فروش آنها در جامعه هنری امکان‌پذیر نیست و وضعیت حرفه‌ای وجود دارد. به این دلیل که باید گواهی‌‌نامه (certificate) اثر نیز هنگام فروش همراه آن باشد و در غیر این صورت به زودی کشف خواهد شد.
همواره شائبه‌هایی مبنی بر خروج بعضی آثار معروف تجسمی از انبار موزه هنرهای معاصر یا مرکز هنرهای تجسمی و فروش آنها مطرح می‌شود. ملانوروزی در این رابطه نیز توضیح داد: هیچ اثری از موزه هنرهای تجسمی خارج نشده و این شائبه‌ها نه تنها در داخل کشور، بلکه بعضا از سوی بعضی افراد که خارج از ایرانیان مقیم خارج نیز مطرح شده است. اما در صورتی که یک هنرمند یا کارشناس در موردی شک داشته باشد ما به سرعت نمایشگاه برگزار می‌کنیم و آثار مورد نظر را به نمایش می‌گذاریم.
۲۷ اثر شامل دو اثر از بهمن محصص، دو اثر از رضا مافی، سه اثر از فریده لاشایی، دو اثر از حسین زنده‌رودی، ۱۰ اثر از اردشیر محصص، دو اثر از پروانه اعتمادی، یک اثر از مهدی ویشکایی و علیرضا اسپهبد و چهار اثر از می‌رعبدالرضا دریابیگی براساس آنچه خیانت در امانت امین اموال عنوان شد، فروخته شده بود که پس از پیگیری به انبار بازگشته و در نگارخانه هنر به نمایش عمومی گذاشته شده‌اند.
- آیا یک نفر می‌تواند ۲۷ اثر را سرقت کند و بفروشد؟
مصطفی میرزاییان در یادداشتی پرسش‌هایی درباره نحوه‌ی یک سرقت هنری در وزارت ارشاد طرح کرده است.
متن یادداشت میرزاییان به شرح زیر است:
سرقت همه جا رخ می‌دهد. احتمالی‌ست ممکن برای همه جا، حتی بانک‌ها. اما شرح وتوضیح برخی مسولان هنری در باره سرقت یا خروج ۲۷ اثر هنری و... کمی درخور تعمق است. سیستم و مدیریتی که در کنار دست‌شان یک نفر می‌تواند مدت‌ها برای برپایی نمایشگاه اقدام به اخذ ورودیه نماید و کسی هم با خبر نباشد! و..... و ناگهان کسی به نمایشگاه‌دار مراجعه نماید و موضوع دریافت‌ها به بررسی‌ها و بازرسی‌ها کشیده شود و ناگهان...
متاسفانه اغلب رویداد‌ها در اینجا یک‌باره و ناگهانی رخ می‌دهد. ناگهان و اتفاقی متوجه می‌شویم و یهویی....
در مورخ ۱۰ شهریور بالاخره بعد از مدت‌ها سکوت و گذشت ماه‌ها از گم شدن یا خروج یا سرقت برخی آثار هنری نکاتی روشنگرانه توسط یک مسول به بیرون درج می‌شود.
یکی از مدیران کل معاونت هنری در رابطه با خبر خارج کردن یا سرقت آثار هنری از انبار دفتر تجسمی که محل خاص یا ویژه نگهداری آثار هنری نبوده ونیست به خبر نگار تجسمی مهر می‌گویند.... یک نفر مسول این خروج یا سرقت ۲۷ اثر هنری بوده. وی بازداشت شده و همه آثار هم بازگردانده شده است و..... عامل شناسایی این سرقت پرسش یکی از خریداران آثار از ایشان یا... از قیمت اثر بوده است و... ایشان هم متوجه می‌شوند ای داد... این تابلو که می‌بایست داخل انبارمان باشد اصلا مال ماست که...
۱- آیا وقتی هنرمند یا کار‌شناسی برای خروج ساده‌ترین بوم واثرش باید نامه خروج و تاییدیه از مسولان هنری دفتر تجسمی اخذ نماید و با بازرسی نامه وآثار از نگهبانی خارج شود، یک نفر به تنهایی چگونه می‌تواند اقدام به تهیه نامه خروج آن هم به تعداد ۲۷ اثر نماید و کسی هم اطلاعی از آن نیابد تا برحسب اتفاق کسی بپرسد قیمت این اثر چند است و... راستی مگر مسولان هنری ارشاد مرجع و محل تعین قیمت آثار هنری‌اند که خریداری بر حسب اتفاق به آن مراجعه کرده است؟
آیا آن پرسش تنها وآخرین پرسش تعین قیمت اثر از مسولان یا کار‌شناسان هنری بوده است؟ یا....
۲- چگونه مدیرکل هنری که سابقه طولانی در هنر نقاشی دارد و خود از سیستم بازار خرید و فروش آثار هنری بی‌خبر نیست ناگهان تنها با مراجعه و پرسش یک خریدار آن هم از قیمت اثر خریداری شده از خروج ۲۷ اثر هنری آن هم در محلی غیراستاندارد (انبار نزد یک کارمند که هیچ مسولیت هنری نداشته و ندارد) باخبر می‌شوند؟
مگر وزارت ارشاد در بخش هنری فهرست یا لیست آثار خریداری شده‌اش را ندارد و نمی‌باید هراز چند‌گاه به آنها مراجعه و سلامت و کمیت‌شان را ارزیابی نماید؟ آیا بهتر نیست وزارت ارشاد فهرست و لیست آثار موجود در انبار‌هایش را از اول انقلاب تا به امروز منتشر کند تا در هر زمان بتوان موجودی را با آن فهرست ارزیابی نمود؟
۳- چرا و از چه زمانی آثار هنری با ارزش تحویل یک کار مند ساده در بخش اموال قرار داده شده است؟ آیا این تعداد آثار هنری در بخش انبار کالا‌های متروکه اداری، میز و تیر و تخته و... که همه جور لوازم و شئی اسقاطی انبار می‌شده نگهداری می‌شده؟ اگر اینگونه است چرا و با دستور چه کارشناس یا مدیری این اتفاق رخ داده ست؟
۴_شاید خروج تعداد ۲۷ اثر هنری از سیستم دولتی با روش‌هایی آن هم توسط یک نفر اتفاقی است رایج وعادی و... اما فروش اثر را نمی‌توان با بردن تابلوها به بازار سید اسمال مولوی امری شدنی، ساده و ممکن برای هر کسی فرض کرد.
چه دلالانی و چه واسطه‌هایی پشت این خرید و فروش قرار داشتند؟ اغلب خریداران و کلکسیونر‌ها مستقیم و با یک و یا چند واسطه کار شناسان و هنرمندان ارشاد در بخش هنری را می‌شناسند به همین رابطه و ارتباط است که مدیران ارشاد متوجه خروج آثارشان از انباری وگنجینه می‌شوند. زیرا اگر خریدار نمی‌پرسید قیمت اثرش چند است آنها هرگز متوجه خروج آثار از ارشاد نمی‌شدند. واسطه‌های هنر دلالان و برخی هنرمندان و.... آثار هنری خریداری شده، نقاش اثر را کم و بیش می‌شناسند. بعید است که قبل از خرید اثر موضوع را با واسطه‌های خود چک نکرده باشند و از این رهگذر خبر به بیرون درز نکرده باشد. آیا یک نفر به تنهایی همه این کار‌های خروج (سرقت) و فروش اثر را انجام داده است؟ با چنین فرضی آیا سیستم وزارت ارشاد در بخش هنری نیازمند تجدیدنظر همه جانبه ندارد تا فردا شاهد این قبیل رخداد‌ها نباشیم و برخی گمانه‌زنی‌ها همسو با خروج یا... در ذهن‌ها ننشیند؟
اگر برحسب اتفاق کسی از دفتر تجسمی سوال نمی‌کرد قیمت این اثر چقدر است؟ کسی از گم شدن ۲۷ اثر هنری در دفتر تجسمی با خبر نمی‌شد و سال‌ها از خروج آن می‌گذشت؟
قطع نظر از کم وکیف داستان خروج ۲۷ اثر هنری از وزارت ارشاد و.... باید به مسایلی بیشتر از این قبیل اخبار (ارزیابی داوری‌ها، تیم‌های کار‌شناسی، محل نگهداری آثار، وجود اختلافات احتمالی میان برخی و افشا شدن احتمالی برخی اخبار و...) توجه نمود. نقد و توجه بیشتر به بخش دولتی و حوزه‌ای که می‌تواند زمینه‌ساز نقد وسیع و بی‌پرده وضعیت هنرهای تجسمی در کشور را فراهم سازد ساخت. تا تنها کمیت‌های هنری که کیفیت‌های هنری را نیز به شکل مستمر ارزیابی نمود.