به گزارش ايكنا، حجت‌الاسلام والمسلمین سید عباس حسینی درباره زندگاني امام محمد باقر (ع)، گفت: زندگى‌نامه این امام بزرگوار بسیار پرمحتواست، ایشان زاده زین‌العابدین سید الساجدین و فاطمة بنت‌الحسن بن على در سال ٥٧ قمری در مدینه منوره است و به این ترتیب ایشان هم از جهت پدر هم از سمت مادر هاشمى و فاطمى، علوى و منسوب به رسول الله است و از ایشان به بعد ائمه معصومین حسنى و حسینى هستند.
وی ادامه داد: امام باقر (ع) در سال ٩٤ قمری بعد از شهادت پدر در ٣٩ سالگى به امامت رسید و سال ١١٤ در سن 59 سالگی در مدینه مسموم شد و به شهادت رسید و در بقیع کنار پدر و جد بزگوارش سبط اکبر رسول خدا به خاک سپرده شد.
حجت‌الاسلام حسینی درباره وصیتنامه امام باقر (ع) به امام صادق (ع)، گفت: امام در وصیتنامه خود فرموده‌اند در منى ده سال براى من مجلس گریه و روضه بگیر، البته آن زمان روضه نمى‌گفتند اما امام باقر (ع) فرموده بودند، پول لازم براى ده سال را گذاشته‌اند تا ایشان شیعیان و دوستان و دوستداران امام را دعوت کنند و اشک ماتم بر فقدان حضرت باقر العلوم النبیین بریزند.
وی ادامه داد: این وصیت سه وجه تأمل برانگیز دارد، اول! برگزارى عزا براى فردى تا ده سال یاد او را زنده نگه مى‌دارد و آن فرد اگر متوفاى قابلى باشد در ذهن‌ها نهادینه مى‌شود، دوم! چه بسا ایشان مى‌دانست و عمد داشتند که این کار باعث مى‌شود به شکل تلقائى یا بهتر بگویم خودکار سال یازدهم و دوازدهم برگزار خواهد شد. سوم! مى‌فرماید مجلس عزا و گریه چرا چون مردم تجمع کنند بالاخره یکى از میان جمع بر مى‌خیزد مى‌پرسد چرا گریه مى‌کنید که در این پرسش‌ها، زمینه مهیا مى‌شود تا بگویند امام ما را کشتند و شهید کردند! داستان را بگویند تا همه بدانند ده سال قبل یا نه سال قبل امام را مظلومانه به شهادت رساندند که با اندکی تأمل افراد در این مورد، سؤالی در اذهان ایجاد می‌شود که همین کافی است.
وی در باره فرزندان امام باقر (ع) گفت: فرزندان آن حضرت را هفت نفر نوشته‌اند ابوعبدالله جعفر بن محمد الصادق (ع)، عبدالله که مادرشان ام فروه دختر قاسم بن محمد بن ابى بکر بود، ابراهیم و عبیدالله که از ام حکیم بودند و هر دو در زمان حیات پدر بزرگوارشان وفات کردند، على و زینب و ام سلمه که از ام ولد بودند.
این پژوهشگر درباره دوران زندگانی امام باقر (ع)، گفت: امام باقر (ع) در زمانه دوران خلفای اموی زندگى می‌کردند که بستر سیاسى زمان ایشان را تشکیل مى‌دادند؛ این خلفا عبارتند از ولید بن عبدالملک که ده سال حکومت کرد، سپس سلیمان بن عبد الملک سه سال حکمران بود به دنبال او عمر بن عبد العزیز است که دو سال خلافت کرده، بعد از او یزید بن عبد الملک، چهار سال زمامدار امور مسلمانان شده در آخر هم هشام بن عبدالملک بیست سال پایانى عمر پر بار امام را حکومت کرده به این ترتیب سى و نه سال امامت امام پنجم بوده است.
وی تصریح کرد: ایشان جز عمر بن عبد العزیز که نسبتا به اهل بیت احترام قائل بود و به ایشان ارادت داشت باقی به نسبت امام (ع)، ستمگر و خودکامه بودند اما شرایط سیاسی وقت به نحوى پیش رفت که خلفا را مشغول به مطالب مهم کرد به شکلى که از جنبه فعالیت‌هاى ارتباطى امام و حلقه‌های علمى ایشان غافل ماندند و براى حضرت فراغت پیشامد کرد.
این کارشناس مذهبی گفت: اوصیاء الهى (ع) همه نور واحد هستند، ایشان هم مانند پدران بزگوارش سنت پیامبر و تفسیر قرآن براى ما شیعیان هستند، تمام دارایی ما، تمام سرمایه ما، تمام مایملک ما براى ورود به قرآن این بزرگواران هستند، مخصوصا امام باقر (ع) و امام صادق (ع) که در صادقین مشهور شدند.
وی درباره رابطه امام باقر (ع) با فرزند و همسرش گفت: رابطه امام (ع) و فرزندانش از جمله امام صادق (ع) و همسرش که از اقوام محسوب مى‌شود، بسیار مهربان است با خانواده رفتارش الگوى شیعیان واقعى‌اش می‌توان شود، همین شکل از میان همسران پیامبر (ص) براى رسول خدا (ص) که در اسناد و سنن و صحاح اهل سنت از رفتار بد همسران پیامبر (ص) با ایشان مواردى ذکر نشده و صریحا هم ذکر شده که رفتار پیامبر (ص) بدون اندکی بدرفتاری بوده است.
این کارشناس دینی گفت: با این وجود روایت ندارند و نداریم که حضرت کارى کند که تند باشد یا با آنها سخت برخورد کنند یا مرزهاى اخلاق را رد کنند و زیر پا گذارند، مخالفان یک آیه و یک روایت از ائمه ضد زنان را بر مى‌دارند و دین اسلام با همه ابعادش را زیر سؤال مى‌برند، حال آنکه امر غیر از این بلکه عکس این است؛ آن آیه شأن نزول داشته، روایت اگر صحیح السند باشد مواردش دقیق بیان شده است؛ از همه مهم‌تر رفتار خود این بزرگواران با همسرشان است که ما به عنوان سیره عملى ایشان از آن یاد مى‌کنیم که نه خانم‌هاى ما متوجه این امر بزرگند که سیره ائمه و رسول خدا غیر از اتهامات ناروا به ایشان است نه مردان ما توجهى دارند که باید مانند این بزرگواران عمل کنند، دستور قرآن است، لکم فی رسول‌الله اسوة حسنة اما هیچ کس کارى به رسول‌الله (ص) آن طور که باید ندارد.