آيا واقعا ما ايرانيان در انجام كارهاي جمعي ناتوانيم؟ براي رسيدن به پاسخ به‌نظر مي‌رسد كه بايستي پرسش‌هايي از اين دست را پاسخ داد: علت نبود روحيه كار جمعي در ميان ما ايرانيان چيست؟آيا مي‌توان راهكارهايي مؤثر براي برون‌رفت از قاعده كار انفرادي ارائه داد؟ همه‌مان كم‌وبيش با آثار و نتايج نبود كار جمعي آشناييم و خوب مي‌دانيم كه متخصصان و دلسوزان جامعه ما، اين مسئله را يك آسيب وارداتي از ديگر فرهنگ‌ها به سبك زندگي ما ايرانيان مي‌دانند. بي‌شك آنهايي كه منافع خود را در ترويج چنين آسيبي مي‌بينند تمايلي به برخورد با اين آسيب ندارند.
اما مهم‌ترين نكته اين است كه كار مقابله با اين آسيب اجتماعي را بايستي از كجا شروع كرد؟ اعتقاد ما ايرانيان به اركان وحدت‌نگري در كارهاي اجتماعي مي‌تواند برمبناي اصولي چون «انجام كارهاي مشورتي» و «پرهيز از تفرقه» ركن پرورش روحيه كار جمعي در ميان عموم شهروندان جامعه باشد. نهادهاي متولي آموزش فرهنگ عمومي بايد مؤثرترين رويكردهاي اجرايي خود را در موارد زير اجرايي كنند:
1- ايجاد زمينه‌هاي مناسب و مساعد براي آموزش كار جمعي
2- معرفي يك ويژگي ملي به‌عنوان معرف فرهنگ كار جمعي ايرانيان
3- به‌كارگيري امكانات براي تربيت مربيان آموزش كار جمعي
4- اختصاص يك درس براي گروه‌هاي مختلف آموزشي و پرورشي
5- انجام تبليغات محيطي گسترده با تكيه بر مباني فرهنگ بومي
6- برگزاري مسابقات، جشنواره‌ها و مراسم تشويقي براي جوانان
7- اجراي راهبردهاي حمايتي- تشويقي
8- آسيب‌شناسي زمينه‌هاي عدم‌تحقق كار جمعي
خوشبختانه همدلي و همزباني بين عموم مردم جايگاه خوبي دارد كه آن را در دفاع‌مقدس تجربه كرديم. گشايش مراكز آموزشي پرورشي گامي براي تحقق هدفگرايي در كار جمعي ما با رعايت موارد زير است.
- «ايجاد اعتماد به نفس» و «پرورش خلاقيت» بين محصلان
- حمايت از ايده‌ها و نگرش‌هاي تقويت‌كننده بنيان‌هاي كار جمعي
- تبديل قوانين كار انفرادي به مباني اخلاق عمومي در محيط كار
- انجام ارزيابي و نظارت پيوسته از تخصص افراد وميزان كارايي
- پرهيز از تسلط بدبيني و نگرش‌هاي منفي نسبت به اصل كار
- احترام به مديريت ارشد در فعاليت گروهي
نداشتن روحيه كار جمعي يكي از تهديدات بزرگ براي جامعه ماست. برخي اوقات تهديدات فرصتي خوب براي آزمودن تجارب گذشتگان‌مان است.
- عضو‌شوراي‌شهر‌تهران